Hij had een duidelijke wens en dat was begraven worden op een natuurbegraafplaats, zodat nooit iemand zich zorgen over zijn graf hoefde te maken. De volgende dag sloot hij al zijn ogen om ze niet meer open te doen. Een intens verdrietige, maar ook mooie week volgde, waarin ik samen met mijn team mocht meelopen op het pad dat rouw heet en voelt…
En vandaag brachten we deze bijzondere man naar zijn laatste rustplaats, midden in een veld met bloemen in het bos. De boomstamkist werd op de ouderwetse loopkoets gezet en voortgeduwd door het gezin. En op de kist waren zijn bloemen en nee, dan bedoel ik niet het rouwstuk, maar zijn kleinkinderen die op de kist zaten. Nog 1 keer dicht bij opa. Zo ongedwongen, zo echt, en ik denk, nee, ik weet zeker dat hij vandaag super trots zou zijn geweest als hij hen had kunnen zien. En wie weet… want ondanks de regen brak de zon door toen de kist op het graf stond en door de boxen klonk:
“God must need another angel around the throne tonight…”