Er ging geen bezoek aan ons plaatselijke verzorgingstehuis voorbij of we kwamen elkaar tegen. Of hij zat buiten in het zonnetje heerlijk te genieten in zijn rolstoel van zijn sigaretje, of ik kwam ‘m op de heen of terugweg ergens in de hal of de lift tegen om zijn sigaretje te gaan roken. Ja, ik noemde hem wel eens de poortwachter van het tehuis, want vaak zat hij daar het liefst in de zon.
Maar vorige week zaterdag was daar na 88 jaar het einde. Hij was echt op. De vechter en overlever was gestopt met vechten en had het leven losgelaten om uit onze levens weg te vliegen.
Bij het regelen van zijn uitvaart kwam al snel zijn wens naar voren om begraven te worden in de natuur. Een plekje onder de bomen, maar wel in de zon. 3 dagen later liep ik met zijn 2 zonen op de natuurbegraafplaats De Koningsakker aan de rand van het bos, net op het veld vonden we dat plekje. Maar eigenlijk hadden wij het niet gevonden maar had pa het ons gewezen.
Want diezelfde zaterdagavond kort na zijn overlijden zaten wij beneden in het tehuis rond de tafel om uitvaart te bespreken en toen het plekje onder de bomen werd genoemd, begon ik over de verschillende natuurbegraafplaatsen en vertelde hoe mooi deze plek was. De jongste zoon die toen nog wat twijfelde, vroeg mij of de hij brochure mocht bekijken en sloeg deze open ergens halverwege en op de rechterzijde prijkte een prachtige foto van een koppel Koninginnenpage vlinders die gefotografeerd waren op deze begraafplaats. IK denk dat pa hier begraven wilde worden, zei hij ineens erg overtuigd. We keken hem verbaasd aan over de verandering van gedachten die hij maakte, maar toen vertelde hij ons dat hij een paar weken geleden, toen hij in het buitenland op vakantie was met zijn vrouw, er ineens door het geopende autoraam een vlinder binnenvloog die ging rusten op de auto-mat. (een koninginnenpage/ en hij had er een foto van als bewijs) Ook vertelde hij dat hij er toen van overtuigd was dat er iemand zou komen te overlijden – zou gaan vlinderen. Niet wetende dat het zijn eigen vader was.
Was het toeval? Ik weet het niet. Ik hoorde eens iemand zeggen dat toeval eigenlijk signalen zijn van Gods Liefde en dat vind ik wel een mooie gedachte. Maar het leek erop dat pa zijn plekje had gekozen en daarmee stond gelijk het thema van de uitvaart vast. Een andere “toevalligheid” was dat dochter een paar weken daarvoor haar oog had laten vallen op een bijzondere kist, die ze graag, als het zover was, wilde voor haar vader. De Loop Living Cocoon. Een natuurlijke kist die groeit in slechts 7 dagen uit lokale paddenstoelen en hennepvezels. Na de begrafenis, breekt de Cocon in ongeveer 45 dagen biologisch af in de aarde, waar hij de natuur verrijkt. Van binnen is hij bekleed met een zacht bed van mos en ook lig je met je hoofd op een kussentje van mos. De kist heeft dus de vorm van een cocon, zoals een rups die spint om erin te verpoppen tot vlinder.
Zo was het ook met deze man. De laatste jaren van leven kon hij steeds minder. Net als een rups kroop hij figuurlijk door het leven. Maar Gisteren lag hij daar in de ontmoetingsruimte op de natuurbegraafplaats terwijl wij afscheid van hem namen. Het was een bewolkte en wat mottige dag, maar toen het moment aanbrak dat het laatste lied zou klinken, voordat we hem zouden gaan brengen onder dat plekje onder de bomen, brak ineens de zon door en scheen door de ramen op de cocon. Wat was dat een betoverd moment wat iedereen opviel.
Hij mocht nu gaan vliegen – wij lieten hem los. De vlinder vloog weg en liet ons achter met een warm en troostvol gevoel dat het goed was. En in onze harten? Ja, daar zal hij voortleven achter de regenboog – die plek zonder pijn en verdriet en wie weet ontmoeten we hem daar ooit weer.
Maar voor nu vlinder vlieg, vlieg de Zon tegemoet …
