“Spreek ik met de schrijver van het boekje: God houdt van kleuren?” Was haar openingszin van ons telefoongesprek.
‘Ja, dat klopt’ antwoordde ik haar. ‘Dan heb ik jou nodig om mijn uitvaart te verzorgen. ‘ Niet echt een doorsnee manier van hoe ik normaal benaderd word.
Zo was ook mijn ontmoeting kort daarop bij haar thuis. Daar zat ze op de rand van haar bed. Als ik naar haar keek, zag ik dat lichamelijk de ziekte zijn tol eiste, maar aan haar stem en vooral haar ogen was niets ziekelijks te ontdekken. Die straalden en keken mij enthousiast aan. Ik droeg een paars overhemd. De kleur van overwinning zei ze triomfantelijk, terwijl ze naar mijn overhemd wees. Alsof ze wilde laten merken dat ze mijn boekje goed had gelezen en overigens vertelde ze later dat ze het boekje vaak had uitgedeeld.
Vandaag bij de dankdienst voor haar leven had ik een paars overhemd aan met een donkerpaarse stropdas. De kleur die staat voor het offer van Jezus. Een koninklijke kleur van macht en autoriteit en ja, de kleur van overwinning. Overwinning door lijden heen. Want nee, voor haar was de dood niet een verlies, maar een gewin. Vandaag was ze thuis gekomen.
Op haart rouwkaart die ik een aantal weken geleden voor haar mocht ontwerpen, stonden sneeuwklokjes – haar lievelingsbloemen. Want ja, wat hield ze van de natuur, ze kon er je alles over vertellen. Vandaag waar we ook reden en waar we ook keken, bloeiden de witte sneeuwklokjes als teken van hoop. Dat de dood niet het laatste woord heeft, maar slechts een deur is naar het werkelijke leven. Dit geloofde zij en daar mochten wij elkaar vandaag mee bemoedigen.
Tot ziens lieve mooie mensenkind! Adieu… (tot bij God)
