Het is mijn werk, mijn missie en roeping en toch vind ik het keer op keer moeilijk.
Twee weken geleden leerde ik haar kennen om diezelfde dag nog afscheid te nemen. Maar onze ontmoeting en het afscheid zal ik nooit vergeten. Ik voel nog steeds haar hand in de mijne.
Vorige week overleed zij en leerde ik haar mooie familie kennen. Samen met hen mocht ik haar afscheid vormgeven. Twee weken waarin ik een steun en schouder mocht zijn. Gisteren hadden we een prachtige troostdienst en vandaag een rouwdienst en later nog een persoonlijk afscheid met nog eens meer dan 250 mensen die van haar hielden. Daarna hebben we nog samen gegeten. Een liefdesmaal, maar toen was daar t moment dat ik hen weer een beetje los moet laten.
En ja, dat is mijn zwakste punt. Nu lig ik in mijn bed. Moe, voldaan en dankbaar voor het mooie afscheid – een afscheid misschien wel mooier dan ze had kunnen dromen, maar zo verdiend. De dansers rond haar kist. De familie die zong voor haar rondom haar kist. Wat zou ze het mooi hebben gevonden. Maar ook verdrietig dat ik deze mensen weer los moet laten op het pad van rouw. Al zegt iets mij dat ik ze nog wel weer tegen zal komen. En in mijn hart loop ik van harte dit pad van rouw met ze mee …
