Weer thuis van het sluiten van een kist.
Vanavond een kist gesloten met een moeder en twee zonen van een man die slechts een paar jaar ouder is geworden dan ik nu ben.
En dan mag ik dit al honderden keren gedaan hebben het went nooit. Wel ervaar ik het als een voorrecht om ineens deel te mogen hebben in deze intieme kring en hen daarin te mogen begeleiden.
Het sluiten van de kist vind ik zelf een van de meest diepgaande momenten in een rouwweek.
In deze week neem je in fases afscheid van een geliefde.
De eerste en meest diepe is als men de laatste adem uitblaast.
Het volgende is als de kist of lijkwade gesloten wordt.
Dan heb je soms nog het vertrek vanuit een thuissituatie.
En tenslotte die moeilijke gang naar t graf. Een laatste groet bij een geopend graf of in de aula van een crematorium of zelfs de kist de oven zien in te gaan en je geliefde toe te vertrouwen aan de vlammen.
Wetende dat je afscheid neemt van hun lichaam maar niet van wie ze waren en dat het vuur van liefde van de herinnering zal blijven branden.
En we begraven ze ook niet in de kille aarde maar in de warmte van ons hart.
Om hen mee te nemen op ons verdere levenspad. Zodat we soms op onverwachtse momenten hun stem als t ware nog kunnen verstaan. En op kruispunten van ons leven hun raad nog een keer ter harte nemen.
Nee echt afscheid nemen bestaat niet!
Menu
