Deze week ben ik weer 6 weken actief in mijn oude werkgebied. Vanaf dag 1 mocht ik gelijk aan de slag en ben ik ook continue bezig mogen zijn met verschillende uitvaarten.
Bijzonder is het te ervaren hoe blij en dankbaar mensen zijn dat ze ons weer kunnen bellen en dat ik samen met mijn team weer mag werken in ons zo vertrouwde gebied.
Het is 22.00 uur ‘s avonds en ik zit even nog achter mijn computer de laatste zaken van vandaag in te voeren. Langzaam dwalen mij gedachten weer terug naar de afgelopen week. Weemoed en dankbaarheid maken zich meester over mij. 5 dagen geleden liep ik met mijn kinderen door ons mooie dorp tijdens het evenement Voorthuizen Straalt toen ik gebeld werd.
Immanuel, onze vader is overleden – de arts is al geweest – kan je ons komen helpen? Snel spoor ik mijn vrouw en kinderen aan om door te lopen, want de plicht roept. Zelf versnel ik mijn pas en duw de rolstoel van ons 3-jarige dochtertje (die de week ervoor haar beentje had gebroken) wat sneller voort. Eenmaal thuis schiet ik mijn werkkleding aan om op pad te gaan. Straks stap ik een huis binnen van rouw. Altijd weer een bijzonder en ook spannend moment. Wat zal ik aan treffen achter deze deur. Een nieuwe familie waarmee ik de weg die rouw heet, ga bewandelen.
Als ik de woning binnen kom bemerk ik de ontspannen sfeer. Vader/opa ligt op bed voor het achterraam. Opa is niet meer, maar je merkt het niet. Het is vol in huis. De kleinkinderen zitten rondom het bed en spelen ontspannen. Ik merk het op en verbaas mij.
Eenmaal tijdens het gesprek ontdek ik dat zijn vrouw en ik buren zijn geweest. We hebben onze kinderjaren in dezelfde straten – huizen en omgeving doorgebracht. De klik is er en een band gaat langzaam maar zeker ontstaan.
De dagen die volgen groeit dat met ieder lid van deze familie op een andere manier en langzaam maar zeker mag je deel uit gaan maken van dit mooie en bonte gezelschap. Vandaag zijn we 5 dagen verder. Samen mogen we deze geliefde opa, vader, man een mooi en passend afscheid geven. En dan ineens is het voorbij. 5 dagen lang hebben we samen gelachen en gehuild. Er was een band – een band van liefde en rouw die hen met elkaar en ook met mij verbond. Zij namen afscheid van hun geliefde en ik neem vandaag weer afscheid van hen.
We lachen – huilen en knuffelen met elkaar. Het is een bijzonder afscheid. Bijzonder omdat ik zo dichtbij mocht komen. Zo bijzonder omdat we zo vertrouwd zijn geraakt. 5 dagen mocht ik lid zijn van deze familie. Vandaag word ik weer losgescheurd en besef dat dit nooit zal wennen. Maar toch weet ik dat het gevoel nooit helemaal weg zal zijn. Want deze band zal blijven bestaan en als we elkaar weer ontmoeten, zal die klik er weer zijn.
Omdat we samen iets kostbaars hebben gedeeld. Het verlies van een geliefd mens. Terwijl ik schrijf heb ik een glimlach van dankbaarheid op mijn gezicht al voel ik ook de tranen branden in mijn ogen. Omdat ook ik maar gewoon een mens ben…maar ook vol dankbaarheid dat ik dit werk op de wijze mag en kan doen!
Menu
