All we need is love…
Laagdrempelig, informeel en betrokken waren de steekwoorden waar ik in 2015 voor koos toen we ons wilden presenteren als bedrijf in de krant.
Niet zomaar woorden, maar een werkwijze geboren uit het hart.
Vanmorgen had ik in de Hospice een gesprek met een jonge vrouw, we delen dezelfde geboortedatum. Alleen is ze nog 1 jaar jonger dan mij.
Daarnaast was ze ook nog eens de oudere zus van een van onze oud-medewerksters. Dat raakt je en vanaf dat ik binnenstapte, voelde ik dat we elkaar goed begrepen, er was een klik. Ik had voor de gelegenheid niet mijn pak, maar gewoon een blauwe broek met een paars overhemd en trui aangetrokken. Om niet als een boodschapper van slecht nieuws over te komen. En blijkbaar de juiste kleur, want voor haar laatste ritje heeft ze gekozen voor een knal paarse rouwauto. Niet echt een doorsnee keuze, maar wel zo passend bij haar. Na 45 minuten stapten er weer andere mensen binnen en we namen afscheid met een warme en lange knuffel en fluisterden snel nog wat in elkaars oor. Het was goed. Met een brok in mijn keel reed ik weer richting huis en moest willekeurig terugdenken aan die andere knuffel vandaag precies 7 jaar geleden.
Die keer dat ik bij het sterven van Ciska aanwezig mocht zijn. 3 maanden daarvoor had ik haar leren kennen, ze was terminaal en wilde haar uitvaart regelen omdat ze niemand had. Een gesprek met een staartje, want een er volgde een bijzondere vriendschap. We wisselden in 3 maanden wel 300 mails met elkaar – altijd met een grap en een grol. Totdat die ene vraag kwam. Immanuel donderdag is “They Day”; en ik heb niemand die dag me kan steunen. Zou jij erbij willen zijn? Voel je niet verplicht”. Ik weet nog hoe ik grapte dat ze niet veel aan mij zou hebben, want ik zit al te huilen als ik mijn hond moet laten inslapen. Maar ik zou erover nadenken. Iedereen die mij wat beter kent, weet dat ik geen nee zou kunnen zeggen. Donderdag 19 november 2017 was de dag. En ik weet het nog als de dag van gisteren hoe de arts vroeg of ze er klaar voor was en ze meteen antwoordde: “Nee, ik moet eerst die meneer nog even knuffelen”, en zo namen wij afscheid van elkaar. Iets wat bijzonder was voor haar, want Ciska had erg nare ervaring met mannen in haar leven. Het was een moment dat ik nooit meer zal vergeten zolang ik leef.
All we need is love! – zeker als de dood aan onze deur klopt. Zelf ben ik dankbaar dat ik dit werk op deze manier mag doen. Vanuit mijn hart en ja, dat kost je wel wat maar je krijgt er ook zoveel voor terug. Want nu 7 jaar later kan ik me deze knuffel nog steeds herinneren. Zoals ik ook dit afscheid van vanmorgen nooit zal vergeten. Laten we vooral lief zijn voor elkaar en speciaal voor hen die door een moeilijke periode van hun leven gaan.
Because all we need is a little bit love…
