Als je dit werk 6 jaar mag doen en honderden uitvaarten hebt mogen verzorgen zijn er niet vaak dingen die mij erg verrassen.
Daar komt nog eens bij dat ik van mijzelf vind dat ik open sta voor nieuwe dingen en graag een uitvaart een persoonlijk tintje mee geef. Maar met de uitvaart van vandaag betrapte ik mij dat ook ik soms ook dingen doe waarvan ik vind dat die zo horen.
Vorige week kwam een lieve familie op mijn pad 3 kinderen met partners van een 93-jarige moeder die graag hun moeder wilden eren en letterlijk in het midden wilden zetten van de uitvaart.
Dus geen kist op een podium of ver weg maar de kist midden in de zaal en alle mensen er rondom heen. Ik was meteen hiervoor te vinden want ik vind vaak dat de overledene veel te veel op de achtergrond is bij een uitvaart en dat bedoel ik natuurlijk niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk.
Maar daarna hadden ze een vraag waar ik mij wel even achter mijn oren moest krabben. Want ze wilde moeder niet voor in de stoet maar in het midden van de menigte naar het graf brengen.
Nu ben ik al wat gewend en heb uitvaarten van diverse pluimage, geloofsovertuiging of nationaliteit mogen verzorgen maar altijd was het zo dat ik voor liep met de overledene. Mijn eerste indruk was dan ook – dat kan niet hoort niet en wordt veel te rommelig. Maar gelukkig besefte ik mijzelf direct dat ik bevooroordeeld was.
En eigenlijk vond ik het een bijzondere uitdaging. En zo gebeurde het vandaag dat na het zingen van het eerste couplet van het lied de helft van de zaal op weg naar het graf ging daarna de kist van moeder werd opgetild en aansloot waarna alle anderen volgden.
De eerste mensen moesten het graf passeren en gingen de rij achter weer in om zo ervoor te zorgen dat we de kist op het graf konden plaatsen. Hierdoor ontstond een mooie kring rondom moeder waardoor ze ook daar weer in het middelpunt stond.
Ik denk dat dit niet de laatste keer is dat we dit zo gaan doen…
Menu
