Als de kerkklokken klinken …
Het is Hemelvaartsdag, bijna de eerste dag van deze meivakantie dat ik tijd heb om met de kids op stap te gaan. Want papa had het druk. De agenda van een uitvaartleider is nu eenmaal moeilijk te plannen als je 24/7 beschikbaar bent voor je families.
Maar vandaag gaan we gezellig een dagje naar Het Oude Ambachten en Speelgoedmuseum. Een paar weken daarvoor had ik in het museum de uitvaart van de oprichter mogen verzorgen en besefte toen dat het moeite waard was om dit eens met mijn gezin te bezoeken en vandaag is het dan zover.
Aan het begin van het museum lees ik het bordje met de tekst: Hoe meer je herkent, hoe ouder je bent … en ja ik blijk best wel wat te kennen. Blijkbaar staat voor mij de tijd niet stil. Nee, de tijd lijkt steeds sneller te gaan.
Nadat we halverwege de 2e route zijn in het museum gaat ineens de kerkklokken beltoon op mijn telefoon rinkelen.
De kinderen kijken me verschrikt aan en weten: papa moet vast zo weer werken. En inderdaad op deze mooie zonnige Hemelvaartsdag is er iemand gaan hemelen. De stem aan de andere kant van te telefoon klinkt bekend en al snel heb ik door wie er is overleden. Na 13 jaar in deze omgeving te werken, heb ik al veel gezinnen en families leren kennen en mag ik steeds vaker iemands uitvaart verzorgen die ik al ken. Ook zo dit keer. Bijna 11 jaar geleden was het zij zelf die mij opbelde met de vraag: Meneer Livestro, mogen bij uw uitvaartonderneming bloemen? Ja? Dan mag u de uitvaart van mijn man verzorgen. En nu 10,5 jaar later was het haar zoon die belde, want moeder had gezegd dat ze mij moesten bellen als haar tijd was gekomen.
Mijn kinderen vullen nog even snel het vragenformulier van het museum in en samen drinken we nog wat in het restaurant. Waarna ik mijn gezin thuisbreng om zelf door te rijden. Niet in het zwarte pak, maar in gewone kleding omdat ik snel wil zijn en haar zoon mij zei dat ik vooral in mijn gewone kleding moest komen omdat zij er ook zo bij liepen.
Thuis knuffel ik de kinderen nog even, geef mijn vrouw een zoen en dan roept de plicht weer.
Eenmaal in de auto gaat bij de knop om, nu ben ik er voor deze nieuwe familie en moet ik mijn gezin voor dit moment loslaten. Ik kan dit, omdat ik weet dat ik gesteund word door het thuisfront en omdat wij thuis altijd meeleven met elk verlies. De week van het afscheid beleven we dit ook thuis. Soms helpen de kinderen mee met het insteken van de rouwkaarten of een ander uitvaartklusje.
Niet omdat het moet, maar omdat ze willen. Ja, we zijn een familiebedrijf en dit is ons leven.
Na 10 jaar stap ik de woning weer binnen en in de woonkamer ligt moeder vredig op haar bed terwijl de kinderen met partners in een kring rond haar bed zitten waar ik ook een stoel krijg toegewezen. Bijna 11 jaar later ben ik weer terug en het voelt meteen vertrouwd. Ik ken dit gezin en zij kennen mij. Ja, ik ken deze bijzondere vrouw, we mochten elkaar. Je wist bij haar altijd waar je aan toe was. Een mooi mensenkind. En zoals ze daar lag : als een dame’tje. Mevrouw Keizer was op deze Hemelvaartsdag gaan hemelen en Kootwijkerbroek was hun Keizerin kwijt.
Afgelopen woensdag morgen mocht ik haar met de mensen die haar dierbaar waren, brengen naar het graf van haar geliefde man. Ze waren eindelijk weer samen. 10,5 jaar waren aan ons voorbijgegaan en nu zijn ze samen uit de tijd gegaan.
En terwijl de klokken van de dorpskerk langzaam verstommen, zingen de vogels hun lied op de begraafplaats als een warm welkom. Maar ook met de boodschap dat het leven doorgaat en dat we moeten genieten.
Want het leven is voorbij voordat je het doorhebt. We zijn ondertussen een week verder en morgenvroeg heb ik nog een uitvaart en dan is het Pinksteren. “En gaan we nog wat doen met Pinksteren, papa?” Natuurlijk, want als ’t kan, genieten we van het leven en elkaar.
Want het duurt maar even.
Want voor je het weet, klinkt de klokken beltoon van mijn meldtelefoon weer. Ja, voor je het weet, luiden de klokken om te vertellen dat jezelf uit de tijd bent gegaan.
Daarom leef en geniet. Geniet van het leven. Op haar rouwkaart stond: “Ik heb bar van het leven genoten”
Ik hoop dat ik dat ook kan zeggen als mijn Hemelvaartsdag gekomen is …
