Slechts 27 jaren waren haar gegund.
Als een roos die nog maar amper uit de knop was, werd zij 29 jaar geleden wreed uit het leven geplukt.
Bijna 14 jaar geleden leerde ik haar moeder kennen bij het plotselinge overlijden van haar vader. En op die dag deelde ze ook met mij het verhaal van het noodlottige ongeval van haar dochter en wat dat met haar man en hun gezin had gedaan.
En vandaag reed de zwarte rouwauto haar straat in om te stoppen voor de woning van deze moeder.
Met in de auto de rode kist, maar daarin deze gebroken roos. Vandaag mocht ik de wens van deze moeder vervullen en werd zij herbegraven in de woonplaats van haar moeder.
Niet langer ver weg, maar dichtbij zodat ze haar graf kan bezoeken.
Afgelopen maandag belde ze mij op met de vraag of ik het nu voor haar wilde regelen. En vandaag werd de mooie roos verplant. In kleine kring brachten we haar weg en luisterden we aan het geopende graf naar de muziek van 29 jaar geleden. Muziek van de cd die ze haar vader nog voor zijn vaderdag had gegeven. Tot slot legden we een rode roos op haar kist voordat zij opnieuw begraven werd. Ik had een gedicht geschreven voor deze mooie roos vanuit het hart van haar moeder.
Na afloop keek ik haar aan in haar met tranen gevulde ogen. Maar ogen die ook straalden van dankbaarheid. Het is goed zo! Haar dochter is thuis.
Over 4 dagen is het haar sterfdag en zullen wij haar naam weer noemen. Maar meer dan dat zal haar graf weer bezocht worden. Want deze mooie roos bloeit en groeit nog steeds door in de harten die haar liefhebben.
Geen doorsnee uitvaart, maar wel weer één die ik met liefde mocht doen en niet snel meer zal vergeten
