Daar lag ze dan, precies zoals zij het voor ogen had. Niet opgesloten in een donkere kist. Want dat was iets wat echt niet bij haar paste. Maar mooi ingewikkeld in een eenvoudige lijkwade van ongebleekt katoen op een puur populieren opbaarbed.
De contouren waren nog te zien. Het was mooi in zijn eenvoud maar ze was ook nog tot het laatste moment nog zo tastbaar dichtbij.
Het was een uitvaart die bij haar paste. Of zoals de kaart zei: “Zij wist de slingers op te hangen! Wat zullen we haar missen” Dit gemis klonk door alle persoonlijke woorden heen en misschien klonk dit nog wel het hardst en doordringend door de korte zinnen die al haar kleinkinderen aan het einde zeiden. Haar hele leven lang had zij samen met haar man liefde gezaaid en vandaag zagen we de oogst ervan.
Het was voor mij vandaag gewoon even wennen om na twee jaar van corona maatregelen voor het eerst weer een volle zaal zonder 1,5 meter afstand of mondkapjes te zien. Maar wat was ik dankbaar daarvoor voor deze lieve vrouw, moeder en oma en haar gezin.
Aan het einde van de dienst mochten we allemaal nog een keer haar liefde geven door een rode roos bij haar neer te leggen. Ze werd als het ware toegedekt met een deken van liefde/ een deken van rozen.
Toen iedereen weg was legde het gezin als laatste rozen en nam afscheid. Nog 1 laatste kus en aai over haar hoofd. Wat kan afscheid intens verdrietig en pijn doen en tegelijkertijd mooi zijn. In liefde hebben we haar losgelaten en dragen haar verder mee in onze harten.
