De kerkklokken luiden…

De kerkklokken luiden in de duisternis van de vroege winteravond. De kerk is leeggestroomd en de uitvaartgangers verzamelen zich op het kerkplein rond de donkerblauwe rouwauto, waarvan de binnenverlichting brandt, waardoor de rouwkist goed zichtbaar is in het donker. Brandende vuurschalen wijzen de auto en de voorloper de weg die hij moet gaan. Het verlichte pad…

Ik loop naar de voorzijde van rouwvolvo. Met mijn hoge hoed in de hand maak ik een diepe buiging en gebaar de chauffeur van de rouwauto mij te volgen. We lopen door de winkelstraat en bij het verstommen van de klokken hoor ik steeds beter het geluid van de voeten van de rouwstoet die al lopend de overledene begeleidt bij de start van zijn laatste reis. Als we het dorp uitkomen, zet ik nog een keer het verkeer stil.

Even stopt de auto en maak ik nog een diepe buiging om de overledene te groeten, om hem nog 1 x de laatste keer te groeten. Dan vertrekt de rouwauto om uit ons zicht te verdwijnen. De stoet buigt rechtsaf, op weg naar een gelegenheid waar we geheel naar de wens van de overledene het glas op hem zullen heffen.

Elke uitvaart is bijzonder en moet bij de persoon passen. Zo ook deze – al had dit moment bijna iets magisch. Maar het mooiste voor mij was: ik had het mogen doen zoals hij dit gewild zou hebben en zoals ook zijn naasten hem erin herkenden.

Want alleen dan kan ook ik zeggen: “Het is goed zo, nu is het goed…”

Gerelateerde berichten

De meeste mensen die ik spreek hopen zo lang mogelijk zelfstandig thuis...

Vandaag een mooie uitvaart mogen verzorgen.Voor in de stoet reed een prachtige...

Slechts 27 jaren waren haar gegund. Als een roos die nog maar...