Gisteren mocht de “oude nevel” zoals de brandweerwagen uit 1949 liefkozend wordt genoemd door de brandweer uit Soest, mijn vriend Ton begeleiden naar zijn laatste rustplaats.
As oud-brandweerman (maar hij is ook net als ik jaren werkzaam is geweest in de uitvaartbranche) was zijn laatste wens om naar zijn graf begeleidt te worden door een oldtimer brandweerwagen. In de kerk en in de rouwauto werd zijn kist bedekt door de brandweervlag met het oude logo. Het logo uit de tijd dat hij gediend had bij de brandweer en wat gegraveerd stond in zijn hart.
Ton was voor mij een fb-vriend die ik al jaren ken. We volgen elkaar al jaren op fb en deelden veel dezelfde passies. In 2013 liet hij mij al weten dat als ooit zijn tijd was gekomen, ik zijn uitvaart zou moeten regelen. Bij jou ben ik in goede handen want jij verstaat mij.
Gisteren heb ik geprobeerd je te vertalen naar de mensen en je een Ton-waardig afscheid te geven. Vandaag denk ik terug en ben dankbaar je gekend te hebben en dit voor jou gedaan te mogen hebben.
Het was een uitvaart met een persoonlijk kleurtje. De kleur rood van de brandweer maar ook van de liefde: zoals de kerntekst in de uitvaart ook was: “Ik ben van mijn lief, en mijn lief is van mij.” Hooglied 6:3. Dit was jouw trouwtekst en ook die van mij en mijn meisje. Nog iets wat wij samen deelden.
Jouw brandweer klompen rusten op jouw graf. Je hebt je levenspad gelopen. Dit was een pad met grote hoogte en dieptepunten. Het verlies van jouw collega’s tijdens de brand van de vuurwerkramp in Enschede, de berging van 102 slachtoffers bij een treinramp en vele andere momenten die in jouw leven je veel pijn hebben gedaan.
Toen het einde zich na 74 jaar aankondigde was je klaar ervoor om het los te laten in het vertrouwen dat de dood slechts een deur is.
Lieve vriend, ik hoop dat je nu Thuis bent gekomen en hoop je ooit weer te ontmoeten in de mooie tuin van God…
