De pet van mijn vader is het enige wat ik ooit van mijn vader heb gehad. Mijn vader, die 6 maanden voor mijn geboorte bij een verschrikkelijk auto-ongeval op weg naar zijn werk verongelukte.
Het was deze pet die ik nu alweer 39 jaar geleden kreeg van 1 van de twee overlevenden van dit tragische ongeval dat een schok in mijn geboorteplaats teweegbracht. Want naast mijn vader, kwam ook zijn zwager en mede-stratenmaker om en de schoonvader van degene waarvan ik deze pet in 1985 heb gekregen. Als 18-jarige jongen was ik op zoek naar wie mijn vader was. Bij ons thuis was alles aan het verleden uitgewist, omdat men dacht dat dit goed zou zijn. Maar voor mij was dit een zwart gat in mijn verleden. Via een achterneef van mijn vader kreeg ik na 18 jaar voor het eerst een foto van mijn vader in handen en via hem kwam ik in aanraking met 1 van de twee overlevenden van het ongeval. De man en zijn vrouw heetten mij vriendelijk welkom en nadat de thee was ingeschonken, kwam er een krantenknipsel van het ongeval op tafel. Even later stapte hij naar de gang om terug te komen met een pet die aan de kapstok hing. “Deze pet heb ik een week voor het ongeluk van jouw vader gehad. Ik bewaar ‘m al 18 jaar, maar ik denk dat jij ‘m moet hebben.” Een groter cadeau kon hij mij niet geven, het is misschien wel niet mijn kostbaarste, maar wel mijn dierbaarste bezit. De pet hangt nu nog altijd op kantoor aan de kast. Op minder dan 1,5 meter afstand van mij. Ik koester ‘m en ben er dankbaar voor.
Afgelopen woensdagavond belde de dochter van deze man mij op. De laatste overlevende van het ongeval van 6 april 1966 was na ruim 57 bonus jaren nu ook overleden en had zijn dochter gevraagd om mij te bellen om zijn uitvaart te regelen. En vandaag was de dag dat ik mocht voorgaan in deze uitvaart. De pet had ik meegenomen om zo uit te leggen wat deze lieve man, die overigens zelf indertijd wekenlang in het ziekenhuis had gelegen en werd afgekeurd na het ongeluk, voor mij had betekend. En tijdens de dienst had ik DE pet op zijn kist gelegd. En nu zit ik weer achter mijn bureau, met een stukje verdriet, maar ook dankbaarheid dat ik vandaag het afscheid van deze man mocht verzorgen. De pet hangt als een stille getuige weer aan de kast de cirkel is nu rond. En in gedachten doe ik deze pet even van mijn hoofd af als een groet, een groet aan deze lieve man en mijn vader en zeg tot ziens… eens tot ziens.
