De wielen van de paardenkar ratelen over de klinkers van de straat. Langzaam maar waardig loopt de uitvaartleider samen met de voorloper voor de rode kar, getrokken door 2 zwarte Friezen. Gevolgd door de familie, te voet op weg naar de laatste rustplaats van de overledene. Op de kar een eenvoudige, blankhouten kist met door het handvat gestoken een dorsvlegel die zwierig zwaait boven de kist. Symbolischer kan bijna niet. De kar, de vlegel en klompen verraden de herkomst van deze man. Trots op zijn afkomst. Ooit was hij lid van de Vrije boer en een groot aanhanger van Boer Koekoek, de voorloper van de huidige BBB. Maar de dorsvlegel staat ook symbolisch ervoor dat het lichaam nu “geoogst” is. We gaan hem zo weer zaaien in de doodsakker in de hoop en het geloof van deze man dat de dood niet het laatste woord heeft, maar slechts een deur is naar het leven.
De boerenkar, getrokken door de zwarte Friezen, ratelt verder over de wegen. Heel even wordt het geluid van de wielen overstemd door de kerkklokken van de dorpskerk, die aan het dorp vertellen dat een dorpsgenoot ten grave wordt gedragen.
Op het graf klinken nog de laatste woorden van de predikant en de uitvaartleider en dan wordt het stil. Iedereen loopt nog eenmaal langs het graf waar het zonlicht op de klompen, die voor het graf staan, schijnt, net alsof de man zijn klompen net heeft uitgedaan en zijn graf is ingestapt.
Na de koffie en de cake gaat iedereen huiswaarts. Want waar een leven stopt, gaat het leven toch weer door. En ik, ik hoor de echo van het ratelen van de houten wielen met ijzer beslagen en het getrappel van de paardenhoeven nog in mijn oren.
Een warm gevoel van dankbaarheid vervult mij en een glimlach komt op mijn gezicht. Want ik ben dankbaar dat ik deze mooie en markante man zelf heb mogen kennen en dat ik zijn laatste wens voor hem in vervulling kon doen gaan…
