De zon scheen vandaag…maar binnen in mij regende het.
Een mooie dag – maar bestaan er mooie dagen voor een uitvaart? Ik denk het niet en natuurlijk is het troostvoller om bij een geopend graf in de zon te staan dan in de stromende regen.
Voor eenieder van ons die op deze aarde geboren is, komt er ook een dag om er vanaf te gaan. En ja, dat is makkelijker te accepteren als
het om een voltooid leven gaat, dan van iemand die in het midden of nog aan het begin van zijn of haar leven staat. Maar afscheid nemen, doet pijn en blijft iets onnatuurlijks. Zelfs als dit om een 90-jarige moeder gaat waarvan haar gedachten haar steeds meer in de steek lieten.
Een moeder blijft je moeder en kan je eigenlijk nooit missen.
Maar als je moeder dan nog eens te midden van deze bijzonder lastige tijd van Corona komt te overlijden, is dat extra moeilijk. Vandaag geen volle aula, maar slechts met een kleine kring (minder dan 30 wat het maximale aantal is incl. dominee en medewerkers aula) stonden we rondom het geopende graf. Zo anders dan ruim 7 jaar geleden, toen we haar man naar zijn laatste rustplaats brachten. Maar ondanks de kleine kring en de afstand die we van elkaar moesten houden, het ongemak en pijn om elkaar niet te mogen knuffelen en troosten, voelde het enorm warm. En nee, dat had niets met de zon te maken. Dit had te maken met wat deze lieve moeder had betekend en wat zij had achter gelaten.
Ja, want ook ik, was haar nooit meer vergeten. Ik herinner mij nog als de dag van gisteren dat ik haar kamer op 13 januari 2013 op verzorgingstehuis Nieuw Avondrust binnenstapte. Ze was net verhuisd, haar man had dit helaas niet meer kunnen meemaken. En ook in de jaren die volgden, als ik haar daar tegen kwam, was daar altijd die warme blik van dankbaarheid en verbinding.
Gelukkig had ze haar plekje in het verzorgingstehuis gevonden. Het tehuis (thuis) wat ik graag klein Voorthuizen noem – is een warme fijne plek waar oud-Voorthuizenaren zich veilig voelen. Omringd door lieve verzorgers en vrijwilligers brengen zij daar samen de laatste jaren van hun leven door.
Maar ook dit is in deze tijd anders is geworden. De deuren van het huis zijn gesloten, een moeilijke maar belangrijke beslissing. Want we moeten deze kwetsbare mensen beschermen. Maar het is bovenal stil en eenzaam geworden. Geen condoleanceregister in de gang als een van hen uit de tijd is gegaan om hun medeleven te tonen, ivm met besmettingsgevaar. Geen avond condoleance waar de medebewoners afscheid kunnen nemen van hun buren die zo’n belangrijk deel van hun leven zijn geworden.
Gisteren nam ik contact op met een van de medewerksters van dit fantastische team en we overlegden wat we wel konden. En vandaag hebben een aantal bewoners samen naar de dienst kunnen luisteren. Vanmorgen hebben we snel nog wat liturgieën gebracht zodat zij, hoewel op afstand, toch met hun harten dichtbij konden zijn. Iets wat hopelijk hen een gevoel van verbondenheid en een uiting van rouw heeft gegeven en de familie tot troost.
Zoals ik al zei in het begin. De zon scheen vandaag, maar van binnen in mij regende het. Maar mijn gedachte dat dit toch mogelijk was,gaf dat er ook een regenboog doorbrak…
Menu
