Daar stond haar kist in de hoek van de woonkamer.
Naast haar zat de liefde van haar leven. Ruim 53 jaar waren ze getrouwd, maar vanaf vandaag moet hij zonder haar verder. Geen groots afscheid, maar daarom niet minder mooi en juist zeer intiem.
Daar stond haar kist in de hoek van de kleine woonkamer. Met een kring van genodigden rondom haar heen. Op de kist branden 5 kaarsen. Één voor haar en één voor haar man. Een ander voor haar dochter en nog een ander voor haar schoonzoon en in het midden een kleinere kaars voor haar kleinzoon, waar ze zo dol op was. We luisteren samen naar wat liederen en haar dochter leest haar persoonlijke herinneringen aan haar moeder voor. Nadat het laatste lied: Abba Vader, heeft geklonken trekken we onze jassen aan om op weg te gaan naar haar laatste rustplaats. Samen met haar dochter loop ik voor de witte rouwauto als eerbetoon aan deze lieve vrouw.
Op de begraafplaats leggen we nog allemaal een bloem op haar kist, voordat we tenslotte in nog kleinere kring de kist laten dalen.
Nog 1 keer kijk ik om naar het verlaten graf. Nog even en dan zullen de mannen van de begraafplaats haar graf sluiten en het grote rode hart van rozen op het gesloten graf leggen. En wij, wij gaan verder met ons leven. Niet omdat we willen, maar omdat we moeten. Omdat het tijd is om afscheid te nemen.Haar kist staat niet meer in de hoek van de kamer. Maar wie ze was en wat ze gezegd en gedaan heeft, hebben we wel opgeslagen in een speciale kamer in ons hart. De kamer waar we herinneringen opslaan aan degenen die we moeten loslaten, maar voor altijd een plekje in ons hart verdienen
