Vandaag precies 66 jaar geleden (18 oktober 1954) werd Hette geboren in het Veluwse dorp Voorthuizen. De geboorte van een kind is meestal een feestdag.
Maar met zijn geboorte brak tegelijk een van de zwartste pagina’s uit onze dorpsgeschiedenis aan. Want dit jongetje mocht er eigenlijk niet zijn. En de 4 jaar dat hij geleefd heeft, zijn een ware hel voor hem en degenen die dit van dichtbij meemaakten, geweest.
Maar zeker zo verdrietig is, dat velen het hebben geweten en wegkeken alsof het niet gebeurde…
17 juni 1959 kwam op gewelddadige wijze een einde aan het leven van dit knaapje. En hoopte men dat hij en zijn verhaal snel vergeten zouden worden. Maar voor hen die dit van dichtbij hadden meegemaakt, zou het hun verdere leven tekenen.
In 2013 heeft zijn verhaal ook een wending aan mijn leven gegeven. En op 21 juni dat jaar mochten we Hette her-begraven en eindelijk hem een naam geven. En kon daarmee voor velen het verwerken eindelijk beginnen en kwamen de verhalen los. Maar nog steeds zijn er nieuwe (verdrietige) verhalen die weer boven komen drijven.
Vandaag was het zijn geboortedag en samen met zijn broer Pierre hebben we zijn graf weer bezocht. Dit keer was daar ook een nicht van Hette bij. Haar vader, een oudere broer van Hette, is net als Hette niet meer onder ons, maar haar verhaal over haar vader en wat deze periode in zijn leven gedaan had, raakte mij diep. Verder was er ook nog een dochter van een medewerker van de ouders van Hette (die verantwoordelijk zijn voor zijn dood ) bij en ook haar verhalen gaven mij koude rillingen over mijn lichaam. Hoe is het mogelijk dat zoiets kon gebeuren in ons mooie dorp? Waarom heeft niemand ingegrepen? En ook al heb ik hem samen met zijn halfbroer Pierre eervol kunnen herbegraven en hem een naam en een mooi plekje kunnen geven, desondanks bekruipt mij het verdrietige gevoel dat ik niks voor dit kind heb kunnen doen!
Maar tegelijkertijd besef ik dat ook vandaag de dag er nog vele Hette’s rondlopen op deze wereld en zeker in deze Corona periode is het gevaar daarvoor nog groter omdat we minder zien van wat er achter de gesloten deuren gebeurt. Laten we daarom onze ogen niet sluiten als wij misstanden zien en niet denken dat het niet onze verantwoording is.
Hette had niet hoeven te sterven. Hette had niet zo hoeven te lijden. Maar voor Hette is het te laat. Laten we ervoor zorgen dat ons dit nooit gebeurt zodat we niet later hoeven te denken: Had ik maar..
Lieve Hette, sorry dat we jou niet konden redden
