Soms heb je van die dagen dat de wind van alle gebeurtenissen en herinneringen je voortdrijven en je maar beter je eraan toe kan geven.
Vanmorgen mocht ik een uitvaart leiden van een lieve moeder van 74 jaar. 1,5 jaar geleden heb ik haar man begraven en vanaf dat moment had ik haar in mijn hart gesloten. Het woord vriendelijkheid is voor haar uitgevonden.
Toen ik een paar weken geleden hoorde dat ze zo ziek was dat ze niet meer lang te leven had was ik echt verdrietig met t vooruitzicht dat ik haar niet meer levend zou gaan zien.
Natuurlijk was ik dankbaar dat ik voor deze lieve vrouw haar laatste wensen mocht vervullen.
Tijdens de dienst klonk ineens het hijgend hert der jacht ontkomen. Een van haar lievelingsliederen van haar maar ook van mijn oma die al tientallen jaren geleden overleden is. Ook een van het kaliber van deze vrouw van niet klagen maar dragen en bidden om kracht. Mijn oma waar ik iedere zaterdag Nasr toe ging om te genieten van de aandacht en liefde die ze mij gaf.
Ik hoorde de mensen in de aula zingen en even, ja heel even hoorde ik door alle stemmen heen de stem van mijn oma meezingen. Die stem waar ik zo van hield maar die ik bijna was vergeten hoe hij klonk…
Even later gaan we naar het graf en zoals ik vaak doe ging ik daarna nog even terug naar het graf om haar mijn laatste groet te brengen.
Op de terugweg loop ik nog even langs het graf van Hette een kindje dat op 4-jarige leeftijd van het leven werd beroofd. Het kindje dat er nooit mocht zijn geweest.. maar waar ik mij zo verbonden mee voel.
Ook door dat andere graf – het graf waar hij ooit lag en ik als mijn tijd gekomen is begraven zal worden.
Ik blijf niet te lang omdat ik weet mijn tijd is nog niet gekomen.
Ik rij naar huis, in de tuin staat een paal met een ooievaarsnest met een groot wit ei erin. Als stille aankondiger dat we nieuw leven verwachten.
Dood en leven zijn soms zo verbonden met elkaar.
Maat wat mogen we nalaten
Wat ik hoop dat ik er niet meer ben men mij zal herinneren als een gewoon bijzonder mens dat om zijn naaste gaf en ja eigenlijk hoop dat men van mij zal zeggen als van deze mevrouw. Hij was een lief mens…
Menu
