Een vader op handen gedragen…
17 februari leerde ik hem kennen. We hadden afgesproken bij hem thuis. Terwijl ik het lange pad naar de Bungalow opreed, viel mijn oog op het bord Villa Kakelbont. Terwijl ik uit mijn auto stap, rennen er gelijk 3 honden op mij af. De grootste is een Duitse Herder en ik hoop dat hij beseft dat het goed volk is, want anders zit ik zo weer in mijn Volvo. Maar de honden kwispelen vriendelijk en glippen met mij mee naar binnen. Binnen brandt de open haard en tref ik de oud postbode en paardenman aan met zijn vrouw, dochter en zoon.
Het duurt niet lang of het ijs is gebroken en de klik is er.
Het gevecht tegen de ziekte is hij aan het verliezen, maar zodra hij het over zijn dochter en zoon heeft, komt het leven weer terug in zijn ogen en straalt hij helemaal.
Trots op zijn meisje dat de genen van haar vader heeft geërfd van de paardenliefhebberij en echt talent blijkt te hebben. Maar ook zeker op zijn zoon die misschien de streken van pa heeft geërfd, maar die het ook al ver heeft geschopt met het Quad rijden.
5 dagen later rij ik opnieuw het erf op. In dit gesprek hakken we de knopen door van ons vorige gesprek. En als ik hem dan vraag of hij zelf nog iets wil laten zeggen op zijn uitvaart of een muziekstuk wil, kijkt hij me leeg aan. Nee, dat weet hij niet. Natuurlijk had ik me ook daarop voorbereid en zeg dat ik naar aanleiding van ons vorige gesprek een lied had gevonden wat misschien bij hem en hun paste. “Het is tijd om te gaan” van Stef Bos.
Het lied begint met de woorden:
Vroeger waren wij piraten
En we leefden op gevoel
We ontsnapten uit de haven
Voor een onbereikbaar doel
Maar van de schepen die vertrokken
Zijn de meeste teruggegaan
Ze liggen in de haven, maar voor mij
Is het tijd om te gaan
En ik ga niet op de vlucht
Het is tijd om te gaan
Want er is geen weg terug
Voor wie altijd blijft stilstaan
Het is tijd om te gaan
Tijdens het nummer zie ik dat het hem raakt en ook zoonlief laat zijn tranen lopen. En ook ik moet mijn best doen om niet mee te gaan huilen. De toon is gezet.
En vandaag was het de dag van zijn afscheid. Zijn tijd om te gaan was gekomen. De laatste week was hij thuis in een open kist opgebaard en vandaag werd hij door zijn zoon en een warme kring van vrienden Villa Kakelbont uitgedragen. Buiten zetten we hem op de loopkoets die met rammelende wielen datzelfde zandpad nu afreed waar ik de eerste keer met mijn auto opreed. We lopen met de loopkoets gewoon de aula binnen en daar staat hij dan. Het plaatje is mooi, maar ook verdrietig. Het was een heel persoonlijk afscheid. Ja, één met een lach en traan, zoals hij gewild had. Met het nummer van Stef Bos dragen we hem uit. Een lied hem op het lijf geschreven want ja een piraat was hij zeker geweest. Dat kan iedereen bevestigen die hem gekend heeft.
Het laatste stuk naar het graf nemen de zoon en zijn vrienden de vader op hun schouders. Een mooi en waardig gezicht.
En bij het graf las ik nogmaals de laatste woorden van het lied, maar enigszins aangepast.
Het is nu tijd om te gaan
Nee je kan niet op de vlucht
Het is tijd om te gaan
Want er is geen weg terug
Voor wie altijd blijft stilstaan
Ook al weet je niet waar je heengaat
Maar op deze dag ben je hier weg
Met de moed om op te geven
Alles gegeven wat je hebt
Het is tijd om te gaan
Lieve Henk met pijn in ons hart laten wij jou nu gaan.
(Ja, je was misschien een piraat, maar ook een lieve man en super vader. Rust zacht.)
(hieronder de link als u het lied wil beluisteren)
https://www.youtube.com/watch?v=yaIMKveVPwU
