Vandaag was het de warmste dag van het jaar. Niet echt een dag om een begrafenis te hebben. Gelukkig hadden de mensen in de volle aula geen last van de warmte omdat de airco op volle kracht draaide. Maar toen we naar buiten gingen voor de grafgang was het of je een warme deken om kreeg gehangen.
Ik had mijn medewerksters opdracht gegeven om waterflesjes te halen en iedereen kreeg in de stoet een koel flesje water om zo het wat dragelijker te maken.
Gelukkig konden zowel de gasten als de familie in de buurt van het graf schaduw vinden, terwijl de zonnestralen wel de witte kist verlichtten. Maar niet door de warmte van de zon werd het een warme uitvaart, maar door de liefde en inzet van het gezin van deze bijzondere man werd het een warm afscheid.
Nadat de predikant zijn woorden had beëindigd, werd het stil bij het geopende graf, totdat de klanken van een saxofoon de stilte verbraken. De zoon van de overledene speelde de eerste klanken van oude christelijke lied:”Ik zie een poort wijd wijd openstaan, waardoor het licht komt stromen”.
Ja daar krijg ik het warm van, dat raakt mij en verwarmt mijn hart. En samen met de 200 mensen zong ik dit oude lied terwijl de kist langzaam maar zeker daalde in het graf.
Wat een kostbaar moment. Wat mooi als je zo mag afscheid nemen. Dan wordt afscheid nemen een moment van hoop en troost. Geen definitief vaarwel, maar het geloof dat er een weerzien is. Of zoals het refrein van dit lied klinkt: “Die poort staat open ook voor mij…”
Wat is het een troost als je dit mag weten en geloven. Deze vader had dit aan ieder vertelt die het wilde (en ook aan wie t niet wilde) horen en vandaag klonk dat nog 1x bij zijn geopende graf. Wat zou hij dat fijn gevonden hebben.
En ik was dankbaar dat wij ons steentje mochten daarin bijdragen om deze warme uitvaart te mogen verzorgen voor deze man en zijn mooie gezin
