Langzaam zie ik de familie weg lopen letterlijk en figuurlijk de storm die leven heet tegemoet.
Samen met mijn vrouw Marjolein werp ik nog een laatste blik op de kist in het graf die verscholen ligt onder een deken van gekleurde rozenblaadjes. De familie had hem toegedekt met een deken van liefde. Nog een blik werp ik om de boomschijf naast het graf en lees de naam van zijn lieve vrouw die ik twee jaar geleden daar te ruste mocht leggen. Op dat moment breekt even de zon door. Daar liggen ze dan samen naast elkaar in de natuur in de zon. Mijn gedachten gaan terug naar 10 jaar geleden toen we voor het eerst met zijn drieën over deze dag hadden. Vandaag is de cirkel rond, het boek gaat dicht.
Gevoelens wisselen net als de naderende storm zich af in mijn binnenste. Dankbaarheid dat ik mijn beloften om hun uitvaart te leiden had waar kunnen maken. Dankbaar voor al die mooie gesprekken die ik daarna met hen mocht voeren. Maar ook een verdriet overvalt mij. Het verdriet dat ik zag en ervaarde bij de familie. Het verdriet van loslaten en afgesneden worden.
Maar ook een verdriet dat er ook voor mij een tijdperk is afgesloten. Ik kende hen vanaf mijn kinderjaren en hield van deze mensen. Rouw vulde ook mijn hart. Tijdens de dienst wilde ik meezingen maar mijn stem werd soms bekneld door de tranen die omhoog kwamen. Want rouw doet je in de spiegel van het leven kijken en weer ook luikjes in je ziel aan te raken waar je liever niet hebt dat iemand aankomt.
De rouwstoet loopt verder weg en zij blijven achter. Maar de stoet is een bewijs dat leven doorgaat. Hun nageslacht moet nog hun eigen levensboek schrijven …
En ik ben dankbaar dat ik deze week langszij met hen mocht meelopen zoals ik deze twee mooie mensen beloofd had.
Lieve Peter en Else tot ziens
