Het is 1.15 uur in de nacht als ik dit schrijf achter mijn computer. Behalve het licht van mijn beeldscherm brandt een antieke groene bureaulamp waarnaast Fats onze Noorse Boskat ligt te slapen op mijn bureau. Als ik mijn blik naar buiten richt, zie ik normaal het Johanna bos. Maar nu zie ik niets, enkel duisternis, het is aardedonker deze avond. Anders dan de voorgaande avonden waar de maan helder aan de hemel stond. Nu is het buiten donker en zwart
Toch weet ik dat als ik morgen wakker word het weer licht zal zijn en misschien zelfs de zon aan de hemel zal staan stralen.
Ja morgen, dan is het Pasen 2020. Wel een ander Pasen dan normaal. Morgen alleen met mijn gezin in het Bambi huis. Oma zal niet aan onze tafel zitten en ook mijn oudere kinderen die buitenhuis leven en mijn prachtige kleinkinderen zullen aan onze tafel ontbreken. Morgen is het Pasen in Corona tijd. Waar we het alleen samen kunnen gaan redden. Maar dat samen van morgen zal voor velen betekenen een Pasen alleen en in eenzaamheid. Extra zwaar voor hen die net een geliefde zijn verloren of waarvan een partner, ouder of kind nu op de IC ligt of in quarantaine is geplaatst. Morgen dus voor velen een ander Paasfeest als normaal.
Pasen het feest van de Paashaas en eieren – het symbool van nieuw leven. Maar ook het Christelijke feest van de verijzenis van Jezus. Het feest waarin we vieren dat de dood niet het laatste woord heeft. Het feest van de hoop. En hoop is iets waar we nu allemaal naar verlangen. In de huidige 1,5 meter maatschappij zijn we op zoek naar hoop. Maar ook naar geloof. Geloof dat het allemaal weer goed komt. Geloof dat ook Corona het laatste woord niet heeft. Maar aan die hoop en geloof is nog een derde pijler verbonden die met Pasen te maken heeft en dat is de liefde. De bijbel leert ons dat Liefde de hoofdboodschap is van Pasen. Liefde om je leven te geven voor de ander.
En dan moet ik denken aan wat ik onlangs in de krant las over die 71 jarige priester in Italie. Die van zijn parochie leden een beademingsmachine had gekregen omdat hij Corona had, maar deze weg gaf aan een jonger iemand die hij helemaal niet kende. Hij gaf zijn leven opdat die ander kon leven en hij stierf zelf. Dat is de ware de boodschap van Pasen.
Een boodschap van geloof, hoop en liefde. Voor de een zekerheid, voor de ander te mooi om waar te zijn. Ik weet niet wat u ervan vindt.
Maar een ding weet ik wel. Zo zeker als het nu donker is. Zo zeker is het dat morgen de dag weer zal aanbreken. En morgen zullen er geen volle kerken zijn in Nederland. Nee, dat mag en kan nu niet in Corona tijd. Maar wel zullen op veel plaatsen in ons land de klokken luiden. Klokken van hoop. Klokken die zeggen geef niet op. Houd goede moed. Dit is niet het einde, er komt een betere tijd.
En morgen, ja dan zal ik veel mensen die mij dierbaar zijn, moeten missen. Sommigen van hen zijn uit de tijd gegaan en anderen kan ik nu niet ontmoeten vanwege de maatregelen die zijn ingesteld vanwege dit nare virus. Maar morgen als ik de zon weer zie schijnen en misschien zelfs voel door het raam of achter in onze tuin, zal dat de hoop weer doen branden dat ik hen eens weer zal mogen omarmen. Geen 1,5 meter afstand meer, en morgen ja morgen al ben ik met mijn hart met hen verbonden.
Iedereen troostvolle, mooie en liefdevolle Paasdagen gewenst. En weet, het wordt altijd weer dag.
Menu
