4 juli 2023, ik loop door het dorp gevolgd door een kleurrijke kist op een loopkoets, voortbewogen door degenen die bij het leven dierbaar waren. Een kist bedekt met bloemen, maar het zijn niet de bloemen die deze uitvaart anders maken dan alle anderen voor mij.
Mijn gedachten dwalen af naar februari 2011 toen ik werd aangenomen als uitvaartleider bij Monuta voor het gebied Voorthuizen, Barneveld e.o. met de opdracht om Monuta weer op de kaart te zetten. Maar ik moest wel voorzichtig zijn, aub geen uitspattingen, want het was wel op de Veluwe. Houd het bij zwart en niets anders. En niet dat er iets mis is met zwart, want ook ik wil, als ik mijn laatste rit ga maken, dit graag in een zwarte rouwkoets doen met daarvoor een vierspan van zwarte paarden met zwarte kleden. (Dus als een echte zwarte kraai zoals begrafenisondernemers vaak genoemd worden.)
Het bij zwart houden, bleek lang niet altijd de wens en binnen een paar maanden mocht ik al een bijzondere uitvaart verzorgen met witte kist met rode rok. De kleinkinderen waren in het wit gekleed en begeleidden oma naast de rouwwagen van huis naar de kerk en van de kerk naar de begraafplaats. Maar ik, ik was toen nog veilig in het zwart met een hoge zwarte hoed, zoals van mij verwacht werd.
Maar nu 4 juli 2023, bijna 12,5 jaar verder, heb ik mijn eigen onderneming waar niet een werkgever, maar de nabestaanden bepalen hoe de uitvaart vorm wordt gegeven, loop ik door het mooie dorp Voorthuizen, ook met een slipjas en streepjespantalon, maar ditmaal met een kleurrijke paarse hoed op, op verzoek van de weduwnaar en dit in de geest van de overledene. Paars, de kleur die verbonden is met rouw. (Misschien weet u het niet, maar voordat we zwart als rouwkleur hadden in Nederland, was het wit en paars.)
Op een dag als deze ben ik dankbaar dat ik de wensen van de nabestaanden mag vervullen. Want wat paste dit gebaar bij deze bijzondere, kleurrijke vrouw. Zij hield van kleur en heeft in het verleden vele Voorthuizenaren geadviseerd over de kleuren van hun woning. En zelfs haar afscheid had ze volledig “ingekleurd”. Want voor mij en de dominee lag er een mooi draaiboek klaar met daarin haar schilderijen die een centrale rol in het afscheid moesten vormen en ook haar kist omringden op het podium van de kerk.
(Paars is ook kerkelijk gezien de kleur van rouw en vertelt ook dat de dood niet het einde is, maar slechts een deur waar we door mogen gaan.)
Zij hield van kleuren net als haar Schepper die haar had geschapen als een kleurrijk onderdeel van zijn schepping.
En ik droeg mijn paarse hoed als een kleurrijk eerbetoon omdat we het leven mogen vieren met respect en begrip voor het verdriet.
