Het is bijna bedtijd. Vannacht om 3 uur gaat de klok een uur terug. De wintertijd begint weer. Ik de slinger van klok in de woonkamer stilgezet- ik weet het is wat te vroeg, maar morgenvroeg maakt dat niet meer uit. De klok tikt niet meer, het is stil in de woonkamer. De tijd staat voor een uurtje even stil.
Tijd… even ben ik uit de tijd. Mijn gedachten gaan degenen die in mijn leven uit de tijd zijn gegaan. Mijn zwager die op 27 – jarige leeftijd overleed, ik betrap mijzelf dat ik wel heel diep moet nadenken over hoeveel jaar dit nu alweer geleden is. Mijn broer Aart die op 18- jarige leeftijd werd doodgereden. De klok is voor mij nu alweer 53 jaar verdergegaan, maar voor hem was zijn tijd op. Mijn beste vriend Bob, die in december alweer 7 jaar geleden uit de tijd is gegaan. Er dwarrelen namen door mijn hoofd, namen van mensen waarvan ik hun uitvaart mocht verzorgen. Honderden namen, namen met gezichten, verhalen en families, bijna 800 zijn het er al. Een aantal van deze mensen die nu uit de tijd zijn, heb ik in hun laatste uren op aarde nog mogen ontmoeten.
Ik besef het voorrecht, maar voel ook de pijn. Want 13 jaar dit mooie werk doen, heeft ook een keerzijde. Want steeds vaker zijn mensen geen onbekenden meer van mij als ik hun uitvaart verzorg. Dat is het mooie en moeilijke van dit vak als je het al zo lang in een bepaald gebied mag doen.
En ook al staat de tijd stil nu ik dit neerschrijf, ik ga zo weer mijn wekker zetten, om morgenvroeg op zondagmorgen naar het ziekenhuis te rijden om nog 1x iemand te ontmoeten, om afscheid te nemen van iemand. Een jonge man die een aantal jaar jonger is dan ik en nooit mijn leeftijd zal halen. En voor mij tikt de tijd door. Ook weer een dag, een uurtje dichter bij het moment dat ik uit de tijd mag gaan. Afgelopen week mocht ik weer een jaar vol maken en morgen vier ik dit met vrienden en mijn kinderen en kleinkinderen. Een dag om te vieren, maar ook om te beseffen dat onze tijd hier niet eeuwig is en dat we onze tijd goed en nuttig moeten gebruiken. Want nee, wij kunnen onze levensklok niet terugzetten, nee, zelfs geen enkel uurtje.
Vorige week mocht ik ook met een oudere man zijn uitvaart bespreken. In mei was zijn vrouw overleden en tussen nu en 3 maanden zal zijn tijd er ook op zitten. Ik had deze man leren kennen en was op ‘m gesteld geraakt. Het gesprek voelde vertrouwd. Hij zei ook: Livestro, jij weet ‘t wel. Ik weet dat ‘t goed komt en ik kan nu loslaten. Bij het afscheid keek hij mij aan zei: Livestro, vergeet niet te genieten, want het leven is voorbij voordat je het weet.
De echo van deze woorden klinken sindsdien elke dag nog door. En ik heb ze in mijn hart gesloten.
Onze tijd is kostbaar, dus laten we ze niet verspillen. Maar elkaar liefhebben en goed doen zolang we nog kunnen. En bovenal genieten, genieten van de kleine dingen van het leven. Die vaak later blijken grote dingen te zijn.
De klok zwijgt nog steeds, nog een paar minuten en ik zal de slinger weer aanzetten en het tikken van de klok zal als het ritme van de tijd weer klinken in ons huis.
Wat is uur? Niets toch? Laten we eens een uurtje geven aan iemand die eenzaam is, ziek of niet lang meer te leven heeft.
Want als ik de klok terug mocht zetten, zou ik graag ‘m verder terugzetten om al diegenen die uit de tijd zijn gegaan en die ik mis terug te halen. Misschien nog wel het meest mijn vader die voor mijn geboorte al uit de tijd is gegaan.
Maar nee, meer dan een uurtje zit er niet in. Ik kan niet teruggaan in de tijd om hen te ontmoeten en toch besef ik meer en meer dat de tijd eraan komt dat ook ik uit de tijd zal gaan om weer met hen te zijn.
Uit de tijd, maar in de eeuwigheid.
Laten we nog even samen stil zijn, want de klok tikt zo weer door…
