Wanneer is een uitvaartleider vrij?
Altijd en nooit…
Altijd omdat het voor mij en ons gezin verder gaat dan een baan. Het is meer een roeping en levensdoel. Iets wat ik alleen kan doen met de steun en ondersteuning van mijn lieve vrouw en gezin.
Nooit?
Maar je hebt toch ook collega’s nu die kunnen helpen? Jazeker, en ik ben daar ook enorm blij mee. Te weten dat de families ook de juiste aandacht en liefde krijgen als ik er niet ben. En dat we nu ook als gezin wat meer tijd voor elkaar hebben. Dat geeft rust en voelt goed.
Waarom dan nooit? Omdat nee zeggen niet mijn sterkste kant is.
Vandaag was weer zo’n dag. Na een drukke werkweek hoopte ik op een enigszins rustig weekend met mijn gezin. Maar vanmorgen werd ik gewekt door de meldtelefoon. Aan de andere kant van de lijn een bekende stem. Al eerder had ik haar man en haar gesteund bij een overlijden. Toen zijn moeder, maar nu was haar vader overleden. ”Immanuel, kan jij de uitvaart verzorgen. Ik heb overlegd met mijn familie en ik zou zo graag willen dat jij de uitvaart van mijn vader verzorgt.” Zonder te hoeven nadenken, antwoorde ik vanuit mijn hart. “Natuurlijk wil ik dat!”
Waarom? Omdat ik dit werk niet doe in de eerste plaats als een baan waar ik mijn boterham mee verdien voor mijn gezin, maar omdat ik van mensen houd. En waarom zou ik iemand die om hulp vraagt, weigeren. Ik kan en wil dat niet. Want mensen steunen in hun verdriet is in mijn ogen één van de kostbaarste dingen in het leven.
Mag ik dan bij jou?
Ja, natuurlijk
