Dan kom je thuis en wil je liefst alleen maar je kinderen knuffelen en toch voel je je schuldig…
Dankbaar dat je ouders van een 2,5 jarig prinsesje hebt mogen begeleiden bij het afscheid nemen.
Maar ook zo dubbel dat zij nu thuis komen zonder hun meisje…
Mijn hart huilt met hun mee.
Zoals ik al tijdens de uitvaart zei kan niemand (hoe graag men dat ook zou willen) dat gat wat geslagen is nu vullen. Zeker ik niet .
Dit is echt de moeilijke keerzijde van de medaille van mijn vak.
Ja ook ik huil soms echt mee.
Op een dag als vandaag zou ik niets liever willen dan stoppen met dit vak
Soms wou ik dat ik wat minder betrokken kon zijn, maar besef dat ik niet zo in elkaar zit.
Maar als ik hoor wat ik mocht betekenen is dat een schrale troost op deze zware dag.
Lieve Meis ook ik zal jou nooit vergeten wat zal jij gemist worden!
Ik kan alleen maar bidden voor jouw papa en mama en zal dat zeker doen.
Nu even bijkomen en straks weer een gesprek van een gezin waar de vader op sterven ligt. Ik voel mij een marathon loper die bij t bereiken van de finish erachter kom dat ik nog een berg moet beklimmen.
Al weet ik dat ik ook daar weer de kracht voor krijg…
