In de wachtkamer van de dood zitten niet alleen oude mensen. Maar mensen van alle leeftijden, met hun eigen verhaal.
In 2023 ben ik meer dan voorgaande jaren in deze wachtkamer geweest. Niet dat het mijn tijd is om plaatst te nemen in deze wachtkamer, maar om degenen te spreken die afscheid van het leven moeten nemen en hun nabestaanden willen ontzorgen.
Het is niet de gemakkelijkste kant van mijn werk en het is lastig om mensen te leren kennen op het moment dat er geen maskers meer gedragen worden en dan gelijk weer afscheid moeten nemen. Maar het is mooi en dankbaar om dit te mogen doen. Deze mensen op de grens van hun leven te mogen helpen en hun rust te geven.
De laatste paar weken heb ik zoveel verschillende mensen mogen ontmoeten die in die wachtkamer zaten. Soms zijn ze ouder, maar ook zijn ze soms jonger dan mij. De ene keer is het maar één gesprek en de andere keer loop ik het laatste traject met ze mee. Laatst vroeg iemand of ik erbij wilde zijn als ze hem in slaap zouden brengen, dat zou hem rust geven. Vragen als deze gaan verder dan mijn werk als uitvaartleider, maar spreken van relatie en vertrouwen. En ik ben dankbaar dat ik deze man tot het laatst toe mocht steunen. En daarmee ook zijn familie tot steun kon zijn. Dat kost je wat, maar geeft je meer dan geld je ooit kan geven.
Afgelopen weken was ik ook met een mooi gezin op weg gegaan. Eerst had ik de kinderen gesproken en later de man van deze lieve moeder en vorige week vrijdag wilde ze me zelf nog even ontmoeten. Niet meer om over haar uitvaart te hebben, dat hadden haar man en kinderen goed geregeld volgens haar. Daar vertrouwde ze op. Maar om mij te ontmoeten, om te zien wie de man was waar ze deze bijzondere gesprekken mee hadden gevoerd en die haar gezin zou moeten opvangen als zij t niet meer kon. Maar toen ik die dag aankwam in de wachtkamer van de dood, was zij daar al niet meer. Ze was al door de deur gegaan. Gisteren namen we afscheid van haar en mocht ik aan de mensen haar wensen uitleggen en vertolken. Maar mijn hart huilde omdat ik te laat was geweest. Het waren de kinderen die mij troostten toen ze mij bedankten voor de persoonlijke woorden die ik had gesproken. Het was of ik moeder had ontmoet en gekend. Dat is een groot compliment. En ja, ik mocht haar kennen dankzij haar lieve man en kinderen, maar hoop ooit haar aan de overkant ook zelf te mogen ontmoeten.
Vandaag is het zaterdag. De laatste uitvaart is klaar en voor nu (zolang het duurt) ben ik even vrij en maak ik mooie herinneringen met mijn gezin. Maar af en toe dwalen mijn gedachten af naar die wachtkamer want ook nu zitten daar mensen die ik al gesproken heb en ieder moment door de deur kunnen gaan. Want dan zal mijn telefoon weer overgaan en zal ik ze weer zien.
Alleen zien ze mij niet meer omdat zij zelf aan de andere kant van de deur zijn.
Het wachten is voorbij. Ze zijn uit de tijd gegaan...
