Afgelopen week mocht ik de uitvaart van Kees verzorgen. Een doorsnee naam van een niet doorsnee iemand. Bij hem stond de K van Kees voor karakter want dat had hij!
Als ik door het online condoleanceregister blader, lees ik mooie omschrijvingen van deze bijzondere man:
Een kleurrijk mens / Markant / Recht voor je raap … geen politiek ‘geleuter’ / Bevlogen / Mensenmens / Harde werker / Gezellige kletser / Een aparte en humorvolle man / Bevlogen en passievol / Aardige man en enthousiast / Fijne, goede man en ga zo maar door. Al kon hij ook heerlijk eigenwijs zijn en mocht hij je niet dan wist je dat ook meteen.
Kees was Kees en deed alles op zijn Keezewijze.
Deze mooie markante man. Dat boertje van de Veluwe met zijn museum die durfde tegen de stroom in te zwemmen. Ook met zijn afscheid deed hij dat. Geen afscheidsdienst, maar meer een afscheidsfeestje.
Op de avond van condoleren lieten we de mensen door het museum lopen om via de familie en langs Kees te gaan die lag in een prachtig handgevlochten rouwmand op oude houten schragen (nog uit begin 19e eeuw van de Voorthuizense Begrafenisvereniging) om uiteindelijk in het restaurant van het oude ambachten en speelgoedmuseum te komen en nog een laatste borrel op deze mooie man te brengen. Nee, geen doorsnee condoleanceavond, maar met zijn muziekkeuze voor het afscheid zelf spande hij de kroon. Want dacht ik, na ruim 13 jaar in het vak te hebben gezeten en zo’n 800 uitvaarten met families in elkaar te hebben gezet wel alles te hebben gehad, wisten Kees en zijn gezin mij te verrassen. Zo werd de mand de aula binnengedragen op de (vooral luide klanken) van Rock Around the Clock van Bill Hailey en dat was pas het begin. Op zijn Keezewijze …
Na afloop hoorde ik van veel mensen dat ze verrast waren geweest, maar dat ze het nooit meer zouden vergeten en dat het echt Kees was. En daar doen we het voor.
Op dagen als deze ben ik dankbaar dat ik dit beroep mag doen op de wijze waar we voor staan. Niet: “zoals ‘t heurt te goan” (zoals ze zeggen op de Veluwe), maar zoals het past bij de overledene en bij de nabestaanden. Want dan is het goed gegaan en kunnen zij verder op de weg van rouw.
Wat mij zelf misschien wel het meeste raakte, was de wijze hoe hij vertrok bij zijn geliefde museum. We hadden met zijn zwagers en zonen de mand op de platte boerenkar gezet waar Barry Hazeleger in boerenkiel met pet en klompen klaar zat om de paarden te mennen. Nog 1 laatste groet aan zijn museum en de medewerkers die zo bij hem hoorden. Bij het hek van het terrein stond een stoel. De stoel waar Kees zovele bussen met mensen enthousiast had uitgezwaaid. Op zijn Keezewijze. Maar vandaag waren het alle medewerkers die hun Kees met hun armen in de lucht en met betraande ogen hem uitzwaaiden.
Wat een bijzonder mooi moment – dit was echt op Kees zijn wijze!
Daarna reed de boerenkar met de rouwmand gevolgd door de met paarden getrokken omnibus langzaam de rotonde op. Kees zijn Rotonde – de rotonde van het museum waar een levensgrote Meccano paardenkar sinds vorig jaar maart menig voorbijganger een glimlach op het gezicht bezorgt en laat terugdenken aan zijn jeugd. Vandaag groette de bedenker van dit alles op de boerenkar de Meccano man voor de paardenkar. De cirkel van zijn leven was rond. Hij had zijn leven echt geleefd, ja op een Keezewijze. Een wijze waar nog lang zal worden over gesproken. Maar ik zal deze rotonde nooit meer kunnen nemen zonder op mijn netvlies het plaatje van Kees op de boerenkar die langzaam wegreed, weg van zijn geliefde museum om langzaam naar zijn laatste rustplaats te gaan. Al weet ik zeker dat de echo van zijn verhaal nog lang gehoord zal worden. Want jij leefde en verliet ons op een Keezewijze!