Op de achtergrond klinkt de instrumentale versie van het gevoelige lied Remember Me, als de kersverse ouders het mandje de aula binnen brengen. Met daarin hun kleine prins. Zijn broertje ligt nog in het ziekenhuis, maar hij is kort na de bevalling rustig ingeslapen. Ze steken net als alle aanwezigen bij het afscheid een hartvorming kaarsje aan op de tafel voor in de aula waar de foto van hun mooie mannetje staat.
Naast de gitaarklanken is het oorverdovend stil. Het verdriet hangt als een mistige wolk in de aula…
Er zijn dingen die nooit wennen. Ik doe dit werk nu al jaren met veel liefde. Liefde voor mensen. Ik heb mijn vrouw gezegd dat ik stop met dit beroep als ik merk dat het verdriet mij niet meer raakt. Want dit past niet bij mij. Dat zou een teken zijn dat er iets in mij geknapt is. Vandaag was weer een dag dat ik merkte dat dit punt nog ver weg is. Want ook al heb ik al in honderden uitvaarten het woord gevoerd, was vandaag zo’n dag dat ik ineens overmand werd door het verdriet. Want midden in mijn welkomstwoord stokte ineens mijn stem en voelde ik de tranen opkomen. Waarom? Omdat ook ik een mens ben en ik hou van dit lieve jonge koppel. Omdat ik een relatie met hen opgebouwd. En hen zo anders had gegund. Maar ik ben ook dankbaar dat ik hen mocht bijstaan in deze moeilijke tijd en ik ben ervan overtuigd dat de band die ik met hen heb niet zomaar verdwijnt, maar zal blijven bestaan.
Vandaag was zo’n dag waarop ik besef waarom ik dit werk ondanks de tol die dit van mij en mijn gezin vraagt nog steeds met zoveel liefde en passie doe. Ooit, toen ik begon als franchiser in dit vak, kozen ze voor mij de titel; betrokken, informeel, laagdrempelig.
En ja, dat is nog steeds wat mij op het lijf geschreven is en hoe ik op mijn manier invulling wil geven aan dit mooie maar ook zware beroep.
