Remember Me …
Zaterdagmiddag, ik kom thuis van mijn laatste uitvaart van deze week. Onze twee schoothondjes (Zabulon, een Landseer van 58 kg en Luca, een jonge Leonberger van nog geen jaar, maar al wel ruim 50 kg) zijn uitgelaten, want baasje heeft zijn pak uitgetrokken en is neergeploft op de bank. Een warm welkom volgt, want deze week had ik niet echt tijd voor ze en ze weten dat ze mij met rust moeten laten als ik in mijn werkkleding (kostuum) loop. Zo nog snel met het gezin wat boodschappen voor het Pinksterweekend doen en op de terugweg nog snel een ijsje eten in de auto omdat het ondertussen is gaan regenen. En dan is het bijna etenstijd, maar eerst klim ik nog 1 keer achter de computer om mijn gedachten van mij af te schrijven. Het was een bewogen week. Ik mocht 3 verschillende uitvaarten leiden van drie mensen die ik persoonlijk gekend had. Persoonlijke uitvaarten. Die mij geraakt hebben en die ik vanuit mijn hart mocht doen. Ik voel me nu leeg en moe, maar ook voldaan. Alsof ik een warme deken over mij heen mag trekken. De deken van ’t gevoel dat ondanks ’t verdriet het nu goed is.
Ik kijk op mijn mobiel en zie de foto die ik via whatsapp heb gekregen van de uitvaartfotograaf van vandaag. (Willem Jan van Eindeloze Liefde Fotografie) Een mooie foto, zo typerend voor de uitvaart van vandaag. Ik gewoon in mijn grijze pak, zoals de overledene mij gevraagd had en met een stropdas met kleuren die stonden voor deze lieve vrouw. Gevolgd door de prachtige Rolls Royce rouwauto die ze had uitgekozen. Ooit had deze bijzondere wagen prinses Diana haar laatste rit verzorgd en nu mocht hij deze, ook te vroeg gestorven mooie vrouw, wegbrengen. Een waardiger en passender auto had ik niet kunnen vinden voor haar. Ina en ik, allebei geboren in 1966, houdend van dezelfde muziek, die ook tijdens haar uitvaart klonk. Denk daarbij bijvoorbeeld aan Rob de Nijs, maar ook het themalied van deze uitvaart: Please Remember Me van Grant & Forsyth behoorden tot mijn lievelingsmuziek en band. Nog geen twee jaar geleden had ik haar leren kennen, ze was toen mijn opdrachtgeefster voor de uitvaart van haar moeder. Samen met haar, haar partner en 3 prachtige dochters hadden we voor haar overlijden de hele uitvaart al in de steigers gezet. En vandaag was ’t zover, de grote verdrietige, maar ook mooie finale. Het werd een mooi en persoonlijk afscheid. Voor mij letterlijk en figuurlijk. Na afloop werd ik nog meegevraagd met de kleine kring om mee terug naar huis te gaan om samen nog te eten en na te praten. En natuurlijk kreeg ik, net als na de uitvaart van haar moeder, weer sigaren cadeau als blijk van waardering.
Ja, het was een mooi afscheid, maar alleen veel te vroeg. Net als van de week bij die vader van 61. Wat zullen ze gemist worden. Het was weer een week om nooit te vergeten. Ik ben moe, maar bovenal dankbaar dat ik 3 lieve families mocht bijstaan. Nog even en we gaan aan tafel, dan mag ik samen met mijn gezin zijn en besef wat een zegen dit is. Ja, dat is genoeg. Samenzijn is rijkdom.
Samenzijn is geluk. Maar ook terugkijken kan een gevoel van geluk zijn.
Lieve lezers, maak vandaag alsjeblieft herinneringen . Want die zijn meer waard dan al het goud en zilver van de wereld. Ina vroeg ons haar te herinneren; “Remember Me!”
Lieve Ina, samen met al die anderen waarvan ik het afscheid mocht verzorgen, leef je voort in mijn herinneringen en je zal voor altijd een plekje in mijn hart houden.
Wat weet zij die herinnerd worden, sterven nooit!
