Die wielen van de loopkoets maken een krakend geluid – alsof hen de last zwaar valt. Maar de mensen horen het bijna niet. Want het geluid wordt overstemd door de klokken van de kerk die ons op onze laatste tocht van de moeder, oma en overgroot-oma begeleiden.
Het is coronatijd en het gezelschap is klein, maar het beeld is zeker niet minder indrukwekkend. Want het gezelschap begeeft zich vanaf de kerk waar de uitvaart plaats vond, dwars door het Veluwse dorp Garderen. In de kern van het dorp nemen de klokken van de dorpskerk het luiden over van de kerk waar we vandaan komen.
Bij de ingang van het kerkhof staat de beheerder met zijn hoge zwarte hoed te wachten en loopt samen met de begrafenisondernemer, dus twee mannen met hoge hoeden, voorop terwijl de familie volgt met de loopkoets. Het is 2021, een uitvaart in corona tijd. 93 jaar mocht ze worden en was Corona er niet geweest, had ze misschien wel de 100 gehaald. Maar het plaatje van vandaag had ook 100 jaar geleden kunnen plaatsvinden. De loopkoets – de gang van de kerk naar het kerkhof te voet en de klokken die nog steeds te horen waren terwijl de kist langzaam in de aarde verdween, en 2 heren met hoge hoeden in het zwart gekleed.
We mochten haar begraven bij haar man die reeds in 2003 was overleden. Het boek is uit maar dit nawoord was passend. Op de terugweg vraag ik aan de familie, denken jullie dat ze het een mooie uitvaart had gevonden, en samen knikken we en beseffen dat ondanks het verdriet dat Corona haar eindstation werd, het zo goed is. Rust in vrede…
En als ik goed luister, hoor ik de wielen van de loopkoets weer kraken en de klokken weer luiden…
Menu
