Soms zie ik ze vliegen…
Gisteren voor de aanvang van de dienst vroeg ik aan de medewerkster van het crematorium of zij toevallig op donderdag 18 oktober 2012 ook degene was geweest die verantwoordelijk was voor het bedienen van het geluid bij de uitvaart van de vrouw van de overledene vandaag.
Ze keek mij aan of ik gek was en zei; je verwacht toch niet echt dat ik dat nog weet?! Ik heb zoveel uitvaarten …
Ik keek haar met een ondeugende glimlach aan en zei: wacht maar tot ik mijn welkom heb gedaan en dan zal je weten of je er wel of niet bij was.
Onder de klanken van “The Lonely Shepherd” uitgevoerd door André Rieu met Gheorghe Zamfir op de panfluit kwamen de genodigden de aula binnengelopen en nadat de muziek was stil geworden, liep ik langzaam naar de kist om een lichte buiging te maken om vervolgens het woord te nemen bij de aanvang van de dienst:
Welkom bij het afscheid van …
.. was een bijzondere markante man. Zelf leerde ik jullie kennen op 12 oktober 2012 en ik ben hem nooit vergeten. Maar hoe kwam het dat ik deze man niet vergeten was. Eigenlijk kwam dit door zijn vrouw, of door een klein roodborstje … Misschien waren jullie er ook bij. Ik weet het nog als de dag van gisteren dat ik voor de dienst van moeder binnenkwam en de dienstdoende medewerkster van de aula naar mij toe kwam om haar excuses te maken. Er was een roodborstje binnen gevlogen en ze kregen ‘m niet naar buiten. Ik vertelde dat ik niet erg vond, omdat ik niet snel afgeleid ben. Zolang het beestje maar niet op mijn hoofd poepte, vond ik het best. 😉 Als ik nu mijn ogen sluit, zie ik het beestje weer daarboven op de balustrade zitten. En tijdens de dienst vloog het vogeltje met een mooie boog over de kist om weer te gaan zitten op de balustrade. Dit was een mooi detail in deze dienst, maar het werd pas echt bijzonder toen ik 4 weken later de urn had opgehaald om haar weer thuis te brengen. Eenmaal aangekomen in Voorthuizen belde ik met de urn onder mijn arm aan en meneer deed de deur open. Toen ik de gang in wilde stappen, vloog (geloof het of niet) er een roodborstje mee naar binnen. We hebben het beestje in de woonkamer gevangen in de vitrage en samen buiten weer losgelaten. Meneer wilde daarna voordat we zouden gaan praten zijn dochter bellen. En ik hoor ‘m nog zeggen: “Mama is thuisgekomen en hij bedoelde meer dan de urn alleen …”
Terwijl ik het verhaal gisteren vertelde, zag ik al snel de hand van de medewerkster omhooggaan en ze lachte knikkend naar mij. Wat is toeval?
En ja, ik heb het vaker met vogeltjes. Zo had ik ook eens een uitvaart van een oud-militair mogen verzorgen. Er was een vreemd onzichtbaar lijntje. Zo had ik de uitvaart al drie weken daarvoor geregeld, maar voelde ik het moment dat hij stierf op de minuut aan. Hoe het kon, weet ik niet, maar het was zo. En toen ik na de uitvaart op een warme dag (23 juni 2014) in de tuin met een glas wijn en een sigaartje zat om mijzelf “te belonen” voor het mooi verlopen afscheid, kwam ineens uit het niets een koolmeesje aangevlogen om op mijn schouder te landen. Ik heb nog naar mijn glas gekeken, maar ik had echt maar net een slok op 😉 Ik heb ’t beestje nog in mijn hand gepakt en daarna Marjolein gevraagd een foto te maken. Ik zette het beestje op mijn schouder en nadat Marjolein de foto had gemaakt, vloog het vogeltje weer gewoon weg. Toen was ik het die de dochter belde en zei, noem me gek of niet, maar volgens mij kwam papa langs om me te bedanken.
Er is meer tussen hemel en aarde – in ieder geval vliegen daar vogeltjes en ik zie ze graag vliegen…