Stille verwondering…
Mensen vragen mij wel eens: hoe hou je dat vol Immanuel, altijd te midden van verdriet en rouw. En ja, ik moet toegeven dat het soms best wel pittig is. Soms raakt een bepaalde uitvaart je zwaarder dan een andere. En soms is het de hoeveelheid van uitvaarten en daarmee de hoeveelheid van verdriet dat zwaarder op je drukt.
Afgelopen week had ik het beide – niet alleen was ik elke dag en bijna elk uur dat ik wakker was druk met de families, maar ook de verhalen leken mij dieper te raken. De vader die uiteindelijk door Corona geveld werd en hoe we dan toch een weg wisten te vinden voor een mooi afscheid. De jongen met een geestelijke beperking en zijn lieve ouders waar ik zo’n klik mee had. Onze eigen buurvrouw. Waarbij ik onze naaste buurman ineens zo anders leerde kennen. De trotse vader die zijn kinderen moest loslaten… en ga zo maar door. Zoiets raakt je.
Stuk voor stuk bijzondere families met eigen verhalen. Vandaag ging ik met de weduwe en haar zoon en schoondochter al even op de begraafplaats kijken zodat we morgen niet voor het eerst het graf zien als we haar man en hun vader gaan weg brengen.
Buiten is het koud en grijs. Het is een goede afspiegeling van hoe ik me voel.Terwijl ik aan het wachten ben, zie ik een gele bloem in de struiken. Geel is mijn lievelingskleur. De kleur van warmte en licht. Ik maak een foto en verwonder mij om de schoonheid van de bloem.
Eenmaal thuis gekomen, zitten de kleintjes in de woonkamer een spelletje te spelen. Ik zeg niets, en zet muziek aan en verwonder mij.
Ja, het zijn niet de grote dingen die je gelukkig maken. Maar als je goed om je heen kijkt, zie je altijd wel weer iets om je over te verwonderen.
En dat is misschien wel de reden waarom ik het na 10 jaar nog steeds vol liefde en inzet kan doen. Omdat ik durf mee te huilen, maar mij nog steeds kan verwonderen om kleine dingen en daarvan intens van kan genieten.
Kijk zo eens om je heen en ga op zoek naar jouw wondertje. En durf dat ook voor die ander te zijn. Een fijne en troostvolle zondag gewenst.
