Noem het toeval, noem het een knipoog van boven, noem het wat u maar wil…
2 weken geleden moest ik ineens terugdenken aan een voorregeling van een weduwe die ik in 2015 had gehad.
In mijn hoofd borrelde de vragen naar elkaar omhoog: Hoe zou het met haar gaan? Zou ze nog leven? en mocht ze nog leven zou ik dan wel gebeld worden na haar overlijden? Want ze had geen kinderen, dus zou men wel weten dat ik haar wensen kende. Ik werkte toen nog onder een andere vlag en naam…
Een paar dagen later ontvingen we een belletje van haar neef. Zomaar uit het niets, of toch niet. Zijn tante lag op sterven, ze had Corona en de verwachting was dat ze het niet zou gaan redden. Mijn naam had hij in haar papieren zien staan en vroeg zich af of ik haar kende.
Ja zeker kende ik haar nog. Ik zie ons nog zo aan de eettafel in de achterkamer voor het raam zitten, en haar kat rondom de stoelpoot kruipen.
Vandaag mocht ik haar uitvaart leiden. In de rol van uitvaartleider en voorganger. Ze had indertijd met mij erover gehad wat de tekst voor op de kaart en in de dienst moest zijn. Johannes 15 vers 5. In haar oude bijbeltje vonden nog meer aanknopingspunten die ik vandaag heb mogen gebruiken. Het was een kleine uitvaart in Coronatijd en stijl. Maar toch precies zoals zij gewild zou hebben.
Was het toeval dat ik na 5 jaar ineens weer net voor haar overlijden aan haar moest denken. Ja, dat kan. Al wil ik graag geloven van niet. Maar voor mij was het een dag en een uitvaart met een gouden randje want ik heb haar wensen na 5 jaar toch kunnen en mogen uitvoeren. Dat was haar en mij gegund. Toeval of niet…
Menu
