Op 4 maart 2017 werden ze uit elkaar gehaald. Ze hadden en elkaar voor God en mensen het ja-woord gegeven; “Tot de dood ons scheidt”
En nu was de dag aangebroken. De dood bracht scheiding. Maar echt loslaten deed ze hem niet. Daarvoor waren hun levens te veel verkleefd. Als je twee vellen papier die zo lang op elkaar gelegen hebben, probeert los te maken, blijven ze iets aan elkaar plakken. En zo was het ook bij hen. Op de dag dat haar man stierf, nam hij een deel van haar mee, maar een ander deel van hem bleef gewoon bij haar. De jaren die volgden mocht ik haar een aantal keer ontmoeten. Het was een lieve, maar broze vouw geworden. En op 23 april 2024 sloot ook zij haar ogen en hoopten wij dat ze elkaar weer aan gene zijde gevonden hebben.
En gisteren was het moment daar dat we hen ook letterlijk weer bij elkaar mochten brengen.
Ik mocht hen namens de familie uitstrooien. Een mooie plek was uitgezocht en zo strooiden we eerst mevrouw in een cirkel rond een sterke eik en daarna haar man. De cirkel, als symbool van de eeuwigheid en ook dat liefde niet stopt bij de dood, maar eeuwig is. Maar ook dat ze nu voor eeuwig samen zijn.
Dus niet tot de dood ons scheidt, maar voor altijd samen!
p.s. Ooit schreef deze man het volgende gedicht daarover:
De poort
Ik ga met jou tot aan de poort
en in je laatste nachten
zal ik daar blijven wachten
tot je een hemels welkom hoort.
Ik zal wel bij je blijven staan
totdat we moeten scheiden.
Er is geen plaats voor beiden
om samen door de poort te gaan.
En bij de allerlaatste groet
zal ik je hoofd neerleggen
en zacht als afscheid zeggen:
Vaarwel, tot ik je weer ontmoet!
