Tot ziens, zijn twee kleine woordjes die vaak klinken bij een afscheid.
Als ik deze woorden op mijn lippen neem op een condoleance avond of na een uitvaart met een familie krijg ik vaak grappend of gemeend het antwoord: “nou, ik hoop je voorlopig even niet te zien.”
Soms zeg ik dan grappend terug. “ Je kan maar beter wel tot ziens tegen mij zeggen, want als ik kom en je ziet mij niet is veel veel minder voor je…;)”
Maar de afgelopen maand was het wel weer twee keer raak dat ik mensen binnen het jaar voor de 2e keer ontmoet vanuit mijn functie als uitvaartleider. Eerst bij een vader en man waarvan ik slechts 4 maanden geleden de zoon zijn uitvaart had mogen begeleiden. En deze week een lieve vrouw waarvan ik precies op dezelfde dag 3 maanden hiervoor de uitvaart van haar man had mogen verzorgen.
Voor deze twee families is 2023 een jaar geworden met een dubbele rouwrand.
Op zo’n moment vraag ik mij echt af wat een mens kan dragen. Al is elk verdriet te zwaar om alleen te dragen. Zo zie ik het ook als mijn taak om na het overlijden de familie zoveel mogelijk te ontlasten en te troosten. Dat gaat gepaard met een lach en een traan. En ja, dat zijn soms ook mijn tranen.
Soms als ik een overlijdensmelding binnen krijg, raakt mij dat zo diep dat ik even geen woorden heb, en ook zelf de tranen mag toelaten. Vroeger was ik bang dat als ik dit beroep langer zou doen dit mij ongevoelig zou gaan maken. Maar t tegendeel is waar! Na bijna 13 jaar in deze omgeving dit werk te mogen doen, merk ik dat het mij steeds meer doet. Omdat ik de mensen en hun nabestaanden steeds beter ken en omdat ik steeds vaker terugkom…
Dus ik zeg nog steeds volmondig ‘tot ziens’, en hoop jullie de volgende keer gewoon in het dorp bij de supermarkt of op het terras tegen te komen.
Want ja, je hoopt ons nooit nodig te hebben, maar als u ons nodig heeft sta ik, gesteund door ons fantastische team tot u dienst!
Tot ziens….
