Uitzwaaien…

Daar stonden ze dan in de deuropening; papa, mama en “grote” zus om mij de uitvaartleider van hun kleine meisje uit te zwaaien.
Ik was vandaag de dag na de uitvaart even langs geweest om te kijken hoe het ging. De dag na deze hectische en misschien wel zwaarste week uit hun leven. De dag nadat het rouwrumoer verstomt en iedereen probeert de draad van het leven op te pakken.
De dag dat ze beseffen dat het nu werkelijk voorbij is en dat de woorden: NOOIT MEER ineens een andere lading dan daarvoor hebben gekregen.

Ik rij weg met de wetenschap dat ik hen zeker niet voor het laatst gezien heb, maar nu wel weer los moet laten.
6 dagen geleden kwam ik binnen in dit jonge gezin. Maar dit keer had ik hen al eerder ontmoet.
Want in deze bijzonder drukke septembermaand had ik precies 2,5 week daarvoor de lieve oma van deze jonge moeder op 91-jarige leeftijd mogen begraven. De overgroot-oma van dit mooie meisje dat slechts 4,5 maand was gegund. Oma die zelf ook goed wist wat het betekende om een jong kind te verliezen. In het laatste gesprek had ze deze ouders beloofd om hun Jasmijn op te wachten aan gindse zijde.

Ik kijk, als ik mijn auto uitparkeer, opnieuw naar de deur en ze staan er nog steeds en hun dochtertje zwaait opnieuw naar mij. Zoals ze gisteren lief zwaaide naar het mandje van haar zusje toen dat uit ons oog verdween. Ik merk dat ik een brok in mijn keel heb en dat tranen mijn ogen vullen. De naam van hun mooie meisje klinkt in mijn hoofd. Lieve mooie Jasmijn. Terwijl ik de wijk uit rijd blijf ik haar naam horen in mijn hoofd en naast haar naam hoor ik alle namen van de kindjes waarvoor ik al een uitvaart verzorgd heb: Mads, Lucas, Feline, Anique, Jasmijn etc. Ik besef dat ik ze tussen al die uitvaarten nooit vergeten ben en dat ze allemaal een speciaal plekje in mijn hart hebben gehouden, net als hun ouders. Want ik weet dat ook zij hun prinsjes en prinsessen nooit zijn vergeten maar verder moesten met dit moeilijke gemis.

Thuis wachten mijn kinderen op mij. Als ik voorzichtig de woonkamer binnenkom en mijn kinderen samen zie spelen, betrap ik mij zelf erop dat ik als een toeschouwer sta te kijken en besef dat het leven niet altijd eerlijk is. Maar dat ik dankbaar ben voor wat mij is toevertrouwd. Of het nu mijn gezin is of al die mensen die ik mag steunen in de dagen van verdriet. De regen tikt hard op het dak van ons huis en ik denk terug aan het gevoelige lied waar we gisteren het afscheid mee afsloten: “Jealous on the angels”, gezongen door Donna Taggert. Vanavond huilen voor mijn gevoel de engelen mee voor al die gezinnen die een kind moeten missen. En straks als ik slapen ga, weet ik zeker dat ik nog een keer zal denken aan dat mooie meisje met de woorden in mijn hoofd; rust nu maar zacht lieve mooie Jasmijn…

Luister hier dit mooie nummer:
https://www.youtube.com/watch?v=0n67dSG35L4 

Gerelateerde berichten

Slechts 27 jaren waren haar gegund. Als een roos die nog maar...

Het is mijn werk, mijn missie en roeping en toch vind ik...

De dag is bijna ten einde en nog even gaan mijn gedachten...