Vandaag moest ik een mandje afgeven bij het geboortehuis in Harderwijk. Het gaat je niet in je koude kleren zitten om met zo’n wieg/mandje (hoe mooi dan ook) zo’n afdeling op te lopen. Een plaats waar nieuw leven welkom wordt geheten, hoop en toekomst wordt geboren…
Ik moest naar een bijzonder koppel waarvan ik de man al jaren kende en die was was opgegroeid met mijn oudste twee dochters. Alleen was deze plek van nieuw leven voor hen een plek van afscheid. Op zo’n moment heb ook ik geen woorden maar kan hen alleen maar laten merken dat ik mee leef en er voor hun ben.
Bij het naar buiten gaan komt er een vlinder langs gevlogen die langzaam omhoog vliegt. (even bedenk ik mij nog hoe apart dat is op een koude februari dag) En dan besef ik dat dit vast een knipoog is van boven. Want zoals een rups een vlinder wordt, is er meer tussen hemel en aarde. En hoop en bid ik dat dit mooie mannetje net als een vlinder de hemel binnen mag vliegen…
Menu
