Eind vorige week werd ik op kantoor gebeld: “Dag Immanuel, met W. Ken je me nog? Je hebt een jaar of wat geleden mijn vrouw begraven.”
Die stem herken ik uit duizenden en ik voel me warm van binnen worden, maar hoe ik ook mijn best doe, krijg ik geen plaatje voor ogen. Na honderden uitvaarten moet ik soms wat meer mijn best doen om alles meteen paraat te hebben maar deze stem ken ik uit duizenden… Na ons telefoongesprek worstel ik mij door mijn rouwkaarten die ik altijd bewaar. En bij januari 2012 vind ik de rouwkaart van de vrouw van meneer W. Meteen begrijp weer waar dat gevoel van vandaag kwam. Had het afgelopen week zelf nog met mijn medewerkers over deze uitvaart gehad. Ook na de uitvaart ben ik nog een aantal keer langs geweest.
Vandaag liep ik het recreatiepark op om met meneer W. zijn uitvaart te bespreken. Niet omdat hij al dood wil zegt hij later, maar gewoon wil hij weten wat hij moet opzijzetten voor zijn kinderen. De klik was als vanouds en het was een fijn weerzien.
In de afgelopen 7,5 jaar was hij, ondanks dat hij al in zijn negentiger jaren zit, niets ouder geworden en ook niet minder gevat. We hebben samen weer kunnen lachen en hij had geen moeite om met mij en kinderen dit te bespreken.Bij de vraag wat boven zijn kaart moest komen te staan – of hij soms een levensmotto heeft, zegt hij lachend – ja maar dat kan niet: “Vooral blijven leven ”
Ja meneer geniet nog steeds van het leven – van alles om hem heen en een lekker borreltje op zijn tijd.
Van de week of volgende week ga ik nog bij m terug om wat papieren te brengen. En ja, ik weet dat ik ze ook op kan sturen. Ik doe het ook dan ook niet omdat het moet, maar omdat het kan.
En dat weet ik dat ik m zal aanraden vooral te blijven ademen!
