Waarom fluister ik je naam nog? Hoor ik nog steeds jouw stem?
… Zijn de eerste woorden van het refrein van een liedje van Benny Neyman dat een nummer 1 hit werd in de Top 40 in 1984…
Vandaag liep ik langs de steen met namen van mensen die ik uitgestrooid heb, soms met en soms zonder familie en zachtjes fluisterde ik hun namen. Terwijl ik de namen één voor een las en besefte wat ik aan het doen was, klonk de oude melodie van dit liedje door mijn hoofd en hoorde ik Benny de woorden weer zingen. Woorden die ook bij rouw zeer van toepassing kunnen zijn.
Want hoe vaak fluisteren of roepen we zelfs nog de namen van dierbaren die ons ontvallen zijn en proberen we nog het geluid van hun stem, ja zelfs hun geur te herinneren.
Een herinnering die de pijn van het graf weer laat voelen; alsof de zwarte aarde hen onttrokken heeft aan ons gezicht en er enkel onbereikbaarheid over is.
Maar als je echt stil wordt dan kan je horen, horen met oren van je hart.
Want daar is de plek waar ze verder mogen leven.
Zo ver weg en toch zo dichtbij.
Zodat het fluisteren van een naam genoeg is om weer te weten hoe het was. Niet de kilte van het graf, maar de warmte van genegenheid en liefde blijft.
Waarom fluister ik je naam nog? Waarom hoor ik nog steeds je stem?
Omdat liefde sterker is dan de dood en liefde eeuwig is…
Menu
