Zet een kaars voor je raam vannacht…
Rouwen in Corona tijd is moeilijker en eenzamer. Of moet ik zeggen kouder.
Een hand, een arm om je schouder om bij uit te huilen, mogen ineens niet meer. Uitvaarten vinden vooral plaats in besloten (lees kleine) kring. Bij een thuisopbaring mag men maximaal 2 mensen per dag thuis ontvangen. Hierdoor komt het voor dat soms zelfs buren niet eens thuis afscheid kunnen en mogen nemen. Toch zien we ook nieuwe rituelen ontstaan waarin mensen hun medeleven proberen te tonen. Waar vroeger bij het vertrek van een overledene uit het woon/sterfhuis de buren achter de gordijnen mee gluurden, zien we ze nu in hun voortuin staan om de overleden buurman of buurvrouw de laatste eer te bewijzen. Waar men voor corona bij een condoleance enkel hun adres in het condoleanceregister achterliet, zien we nu mensen hele verhalen schrijven in de online condoleanceregisters. Verhalen waar nabestaanden troost en steun uit kunnen halen. Bloemen worden soms op de rouwauto gelegd of mensen staan op 1,5 meter langs de route met een rood lint in hun handen om de verbondenheid en medeleven te tonen. Keer op keer raakt het mij als ik dit soort rituelen zie ontstaan als uitvaartbegeleider. Afgelopen week was het een jaar geleden dat iemand was overleden en de weduwe liet mij weten zo getroost te zijn omdat de buren, die nu niet langs konden komen, een kaars brandden die dag voor het keukenraam. Het raam waar zij op keek.
Rob de Nijs schreef in 1974 de hit: “Zet een kaars voor je raam vannacht opdat ik weet dat je op mij wacht”. Laten wij vandaag een kaars branden voor hen die het moeilijk hebben en door een periode van eenzame rouw gaan. Een kaars (een gebaar, een kaartje of bloemetje) om zo hun kou wat te verwarmen met onze liefde. Zodat ze weten dat er iemand op hen wacht en met hen meeleeft. Laten we hen omarmen met gebaren van liefde.
Menu
