Boven haar kaart stond: “Zij plukte de dag en deelde die met ons…”
Maar toen ik terugdacht aan hoe vredig en onverwachts ze was heengegaan, besefte ik ook dat het omgekeerde gebeurd was; want de dag had haar geplukt als een mooie stralende bloem.
Zoals ze daar lag, rustig liggend op haar bank. Vanaf de keukentafel zie ik haar liggen, verscholen achter een mooie bos met rode rozen.
Zo vredig en tevreden. De dood had haar overvallen, niet als een verschrikkelijke vijand, maar meer als een welkome vriend.
Het was een stilleven waardig. En ja, haar leven is tot stilstand gekomen. Maar als geplukte bloem straalde ze nog steeds.
86 jaar mocht ze worden en ja natuurlijk zal ze gemist worden. Maar toch kan op deze wijze de dood zelfs mooi zijn.
Nu de tijd jou heeft geplukt zien wij de schoonheid van het leven misschien nog meer…
Rust zacht lieve mooie roos.
