Het is 2 uur ’s nachts weer een “werk”dag ten einde.
Vanmorgen mocht ik een bijzondere uitvaart begeleiden van een bijzonder mens. Gisterenavond hadden we een bijzonder drukke condoleance avond en vanmorgen hadden we wederom een goed gevulde kerk met een prachtig koor. Een waardig afscheid – Hijmen-waardig. Met als mooi slotstuk dat hij op zijn antieke trekker met platte kar naar de begraafplaats werd gereden door zijn kleinzoon.
Dan ben je dankbaar dat je dit hebt mogen realiseren – een mooi en persoonlijk afscheid.
En dat terwijl mijn dag toch wel wat gespannen begon omdat ik net voordat de uitvaart begon een overlijdensmelding binnen kreeg van iemand die ik zelf kende.
En mijn agenda al vol gepland was omdat ik ook nog naar een andere familie moest van iemand die een dag eerder was overleden en waarvan we vandaag de rouwkaarten moesten versturen.
Op zo’n moment zou je willen dat je jezelf in tweeën of drieën en later zelfs in vieren kon opsplitsen.
Want toen ik bij begin van de middag bij het graf met de familie stond kreeg ik mijn volgende melding binnen.
De politie belde mij omdat iemand thuis overleden gevonden was en dat er een map met mijn kaartje lag.
Ik zocht een rustig plekje en nadat ik alles had aangehoord en een pen en een stuk papier kreeg aangereikt vroeg ik nogmaals de naam van de overledene.
Toen voor de tweede keer de naam werd genoemd leek t wel of ik geraakt werd door een moker. Het bleek een vriend van mij te zijn waar ik een deze dagen weer op bezoek zou gaan.
Op zo n moment besef je weer hoe kwetsbaar je bent en dat soms het rugzakje even overloopt.
Het is nu kwart over twee ’s nachts. Dankbaar ben ik samen met mijn fantastische team het toch weer gered heb. Dankbaar ben ik voor het mooie afscheid waaraan ik mocht meewerken. Dankbaar ben ik voor het begrip bij alle families vandaag dat ik niet overal te gelijk kon zijn. Dankbaar dat het toch weer allemaal gelukt is en ik mijn bed in mag kruipen. Maar als ik naar buiten kijk zie ik dat t volle maan is.
En kijk omhoog en hoop dat deze nacht niet meer verrassingen in petto heeft. Maar naast alle dankbaarheid voel ik ook een diep verdriet want vandaag heb ook ik een vriend verloren en besef daarmee weer zo goed dat rouw een zware weg is…
Menu
