Er is iets gebroken in mij…
9 maanden geleden werd er iets geboren. En neen, dan heb ik het niet over nieuw leven, maar over een nieuwe manier van omgaan met de dood, rouw en afscheid nemen. Onze tradities en rouwgewoonten werden ons ineens afgenomen door een onzichtbare vijand, corona genaamd. Een naam die onlosmakelijk weer verbonden is met de dood en die wereldwijd vele slachtoffers maakte.
Maar nog meer dan dat, een naam die onze samenleving splitste in verschillende groepen. Het bracht afstand tussen de jongere en de oudere generatie. Tussen voor -en tegenstanders van maatregelen. Het was alsof er een grote zwarte wolk voor de zon was gekomen en het leven voelde en voelt een stuk kouder.
Geen arm om je heen als je verdriet hebt – niet meer hand in hand over straat. Geen kus en knuffel meer aan mensen die je wil bemoedigen. Ja, dat voelt kil – zeker als er verdriet en rouw is.
Nu 9 maanden later vind ik het nog steeds moeilijk of moet ik zeggen, steeds moeilijker worden. Vroeger, als ik een huis van rouw binnenstapte, was daar op zijn minst een hand en soms een arm om iemand heen. Vandaag de dag kijken we vanachter onze mondmaskers elkaar aan en proberen te lezen uit de ogen van de ander wat die denkt en proberen met onze ogen medeleven liefde en begrip uit te stralen. Maar de vraag blijft of de andere dit wel ontvangt en is dit wel genoeg?
Van uitvaartplanner en uitvoerder van de laatste wensen van een overledene ben ik soms meer een verdediger van de regels geworden. Van trooster bij een uitvaart moet ik nu politieagent spelen omdat mensen zich niet aan de regels willen houden of mij voor de regels verantwoordelijk houden. En dit doet verdriet en neemt de vreugde weg uit dit werk dat ik als mijn roeping zie.
Ik ben in een rol geduwd die mij niet past. Van trooster naar handhaver. En hierdoor merk ik dat er iets is gebroken in mij.
En ja, ik begrijp dat de regels er nu nog moeten zijn en dat het virus geen rekening houdt met onze emoties en gevoelens. Maar laten wij dat wel doen. Laten we elkaar helpen en ook begrip tonen zolang zaken nog gaan zoals ze moeten gaan. Bemoedig en troost elkaar dan op andere wijze. We hebben nog altijd onze stem om troostende, bemoedigende woorden te spreken en handen die dan niet meer mogen vastpakken, maar die wel woorden kunnen neerschrijven/typen om troost en sterkte te wensen. Ogen die liefde kunnen uitstralen en laten we blijven helpen waar we kunnen.
Nederland is killer geworden. Maar ik wil daar niet in mee gaan! Ik wil mijn energie niet steken in negativiteit maar in positiviteit. Ik wil, hoe moeilijk dan ook, liefde en troost blijven uitdelen aan mensen die door verlies en eenzaamheid het nu moeilijk hebben.
En ja, er is iets gebroken in mij en ook al vind ik het behelpen hoe we nu mensen mogen begeleiden in rouw, toch blijf ik mijn stinkende best doen en blijf ik op zoek naar nieuwe manieren om te troosten. En ik hoop dat u/jij dat ook wil blijven doen om zo warmte en licht uit te stralen zodat we Nederland warmer kunnen maken en niet veranderen in gevoelloze schepsels. Zodat als straks het gevaar van het virus voorbij is niet de liefde een stille dood is gestorven terwijl niemand het door had.
Menu
